Het is weer zo’n zondag waar je de hele dag niks doet en alleen maar een beetje naar John Mayer luistert. Zo’n dag dat je net zo als thuis alleen maar in je pyjama rondhangt en alleen je bed uitgaat voor voedsel. Zo’n zondag waar ik jullie maar eens op de hoogte zal brengen van mijn weekelijkse avonturen.

Afgelopen week werd het weer tijd om school maar eens te bezoeken. Fijn. Alle vriendjes weer zien die je normaal niet ziet, eventjes met de docenten bijpraten. Miste m’n tweede huisje wel. We begonnen weer direct met repeteren voor Aladdin. Je maakt lange dagen maar het is de moeite zeker waard. Nu ze de theaterzaal aan het verbouwen zijn is het hele zooitje verhuist naar de kantine, wat het soms wel wat lastiger maakt om te repeteren door gebrek aan ruimte. Maar ach, wij passen ons wel aan.

Dan wil ik nu even stilstaan bij een héél belangrijk moment. Het was donderdag 8 januari 2015. Rond 5 uur lokale tijd. We waren de eerste akte aan het blokken. Dit betekent dat je het eerste stuk voor de pauze doorloopt. We waren bij de marktscene aangekomen en iedereen werd door de docent (regisseur) op een plek gezet. En toen gebeurde het. Hij kwam naar me toe. Hij wees naar me. Ik voelde het zweet bij me uitbreken en m’n hoofd rood worden. Verschillende gevoelens borrelde naar boven en ik merkte aan alles dat ik die ene seconde in het middelpunt van belangstelling stond. Hij keek door z’n bril naar het script. Door onzekerheid wist ik niet waar ik moest kijken. De tijd stond even stil en toen kwam die ene zin uit z’n mond. ‘En dan zeg jij Tessa, he stole her bread’. Het ging zo snel. Ik keek om me heen. Had hij het tegen mij? Ik snakte naar bevestiging en vroeg het nog even na. ‘Ik? Zeg ik dat?’. ‘Ja, jij’ en alles ging verder alsof er niks was gebeurd. Ik nam een momentje voor mezelf om dit door te laten dringen. I got a line is het enige dat er door m’n hoofd kon dringen. Voordat ik het wist stond ik te dansen en te springen. IK MAG WAT ZEGGEN! IK HEB TEKST IN DEZE MUSICAL! IK WORD ONTDEKT! Van blijdschap begon ik nog net niet te huilen, maar ik was als een kind zo blij. Een vriendinnetje van mij mocht deze euforie van geluk ook ervaren en ook haar werd een zin toegewezen. We hebben al besloten om drie keer per week te repeteren zodat we zeker weten dat we onze tekst van binnen en buiten kennen. Vanaf dat moment wist ik het zeker: mijn Amerika avontuur kan niet meer stuk.

De rest van de week ging een beetje langs me heen. Ik kon alleen nog maar denken aan die ene zin. Aan het publiek dat het meisje ‘met die ene zin’ zometeen niet gaat vergeten. Aan de consequenties en gevolgen die zullen volgen na mijn 1 second of fame. Wat nou als ik ontdekt word? Wat nou als ze me hier willen houden door mijn grote succes en ik niet terug kan? Ik heb lang nagedacht over deze keuzes en een besluit gemaakt. Ik kan jullie niet alleen achterlaten. Ik ben me heel bewust van mijn rol in deze musical en ben me al aan het voorbereiden op de gevolgen. Toch zal ik terug komen. Jullie willen natuurlijk allemaal je handtekening en je foto’tje en ik wil er zijn voor m’n fans. Om meteen een mooi linkje te leggen naar m’n volgende onderwerp. Het is bijna zo goed als zeker dat ik terug zal vliegen op 30 juni 2015 en op 1 juli 2015 zal aankomen op Schiphol. Ik verwacht spandoeken, ballonnen en tranen met tuiten als ik terug kom. Ik zal er ook aanwezig zijn, en als je slim bent neem je een pen mee zodat je verzekerd ben van een handtekening van deze meid. Ik ga het maken jongens, ik voel het aan m’n bloed.

De rest van de week was niet zo spectaculair. Alhoewel, ik heb nog een ander hoogtepunt om te delen. Ik moet er wel bij zeggen, wat ik nu ga vertellen kan voor sommige wat schokkend overkomen, dus als je denkt dat je dit niet aankan, scroll dan maar gewoon naar beneden en laat een reactie achter. Voor de diehards die mijn verhalen willen lezen. Houd je vast. Hier komt het. Ik ben naar de sportschool geweest. Oke, gelukkig. Het is eruit. Ben je al van je stoel gevallen? Het was de allereerste keer en een zware keuze voor mij, maar mede door het aantal kilo’s vet dat ik hier binnen krijg, heb ik deze keuze gemaakt. Samen met hostmoeders vertrokken we in ons vehicle op naar de gym. Ik heb er een uurtje rondgehuppeld en toen was het feestje weer afgelopen. Helaas waren de gevolgen niet te min. (is dit normaal Nederlands?) Nu zit ik hier. Elke beweging die ik maak steekt door m’n hele lichaam heen en lopen is een lastige activiteit geworden. Sommige noemen dit aanstellen, ik noem het spierpijn. M’n hersenspinsels gaan nog over en weer met de gedachte of dit een eenmalige activiteit was of dat dit meerdere malen in mijn Amerika avontuur gaat plaatsvinden. Ach, we doen het allemaal voor de ervaring.