Hallo vriendjes en vriendinnetjes, daar ben ik dan alweer. Hallo vriendjes en vriendinnetjes, nog wat (titelsong Bassie en Adriaan #childhood)

Hee geachte familie, vrienden, kennis, schoolgenoten, voetbalgenoten, zanggenoten, musicalgenoten, treingenoten, fietsgenoten, dansgenoten, vreemdelingen, strangers en dieren. Welkom op een avontuur bij Tess. Deze week heb ik weer wat speciale dingetjes voor jullie in Phetto. Wil je weten wat het is? Kijk dan snel mee! (lees: lees mee)

Vorige week vertrok ik met m’n koffertjes naar een nieuw thuis. Denk nou niet, ja, dat is je gewoonte geworden, want dat is het niet. Foei, niet zo judgemental zijn jullie! Dat weekend begon al meteen goed, we gingen al van foodketen naar foodketen en hebben meteen al kei leuke dingetjes gedaan. Op maandag waren we vrij. Het was Presidentsday. Als dat nou geen belangrijke dag is om een dagje off te nemen, weet ik het ook niet meer. Helaas moesten we de rest van de week wel gewoon naar school.

Toen was het alweer weekend. Jaja, de week gaat snel! Grapje, alleen als je zegt ‘en toen ging ik naar school een week en toen was het weekend’ gaat het snel, want diep van binnen weten we hoe sloom een schoolweek is. Je wordt wakker, je draait je nog een keer om, snoozed the wekker nog even, je belooft jezelf dat je die avond vroeg naar bed gaat wetende dat je dat toch niet doet, trekt de kleren van gister aan omdat die voor het oprapen liggen, grijpt wat voedsel uit de kast en sjokt naar school. Vervolgens take je een nap first period en word je langzaam wakker het tweede uur. Na een paar uur realiseer je dat school altijd een eeuwigheid duurt en vraag je je nog af hoe lang het duurt voordat school voorbij is. En dan ben je uit, kom je thuis, ga je 101 dingen doen en voor je het weet is het weer na middernacht (full disclosure: ik zal té lang na te denken of het midernacht was of middernacht #schande) En dan dit vijf dagen lang. En dán is het pas weekend. Dus, nu we bij het weekend zijn aangekomen, zal ik daar maar eventjes zoetsappig over vertellen.

Op zaterdagochtend had ik een Bridal shower. WOEHOE ZO COOL! Jaaaa, mijn first bridal shower ever en dan ook nog eens in Amerika! Retteketet, wat een pret! Mijn hostbroer gaat trouwen en zijn fiance gaf een Bridal shower. Het was ontzettend gezellig en we zaten met z’n allen een paar uurtjes in de kerk. Daarna gingen we thuis met z’n allen wat spellekes spelen. Iets wat ik heel leuk vind. Mijn familie denkt natuurlijk wel eventjes een momentje nu, huh Tessa en spelletjes spelen? Jij was altijd degene van het gezin die nooit ergens zin had, maar lieve iedereen, ik moet iets vertellen. Ik ben een ander mens. Ik ben niet de oude Tessa die je denkt dat ik ben. Ik ben een veel behulpzamer, dankbaarder, liever en vooral ook dikker persoon geworden. Iemand die beter beheerst in het spreken van Engels, en iemand die haar moedertaal waar ze iedereen op hoorde af te kraken barely beheerst. Het is echt een grap om te zien hoeveel ik nu oprecht struggle met de taal. Net zoals net, iedereen op hoorde af te kraken. Er gaan twee dingen nu door m’n hoofd. 1. Iedereen op used to afkraken klinkt voor mij beter (klinkt natuurlijk ook helemaal nergens naar) 2. Die zin klopte al voor geen ene inch (nu we toch al op het Amerikaanse leven zijn ingesteld zal ik het matrix system ook maar achterwege laten #slechtegrap)

Na het competitive bezig zijn (misschien is het jullie opgevallen dat ik ook wat meer Engelse taal erdoor heen gooi, is goed voor elk, net als melk (rijmt #slechtegrapagain). Wow, realiseer me nu dat ik tijdens Sinterklaas eigenlijk een gedichtenblog had moeten maken. Misschien ga ik dat nu even doen, gewoon omdat het kan:

Na het competatief bezig zijn, was er geen pijn.

Ik ging namelijk naar een vriendin, en oh, ik had zo’n zin (om daar heen te gaan). Toen ik bij mijn vriendinneke aankwam, ging ik niet eten uit een pan.

Nee, we keken Netflix, dus ook geen DVD.

Netflix was super oke! (deeveedee, okee, het rijmt, don’t judge).

Ook bleef ik bij haar slapen.

Dit hadden we al besloten voordat ik begon te gapen.

De volgende dag moesten we om 7 uur opstaan voor een bezoekje aan de kerk.

En poe, we waren moe, maar gelukkig zijn we sterk!

Na wat uurtjes in de kerk te hebben doorgebracht, ging ik weer naar huis.

Daar was het super pluis.

Dit was m’n super korte verlate Sinterklaas blog gedicht voor jullie. Want hey, beter laat dan nooit. Maarrrr… toen kwam het leuke van deze week. Het was zondagavond en we kregen een sms, telefoontje én e-mail. SCHOOL WAS GECANCLED VOOR MAANDAG IN VERBAND MET DE SNEEUW EN IJS! Woehoee party hardy. That means, WE CAN SLEEP IN! Nu is het tijd voor een liedje.

Sneeuw en ijs, kiele kiele kou kou, toch wil ik naar buiten

Sneeuw en ijs, kiele kiele kou kou, toch wil ik naar buiten

Jasje aan, knoopjes dicht, schoentjes aan, goed gedaan

Mutsje op, en wantjes aan

Dit lied kent alleen mijn family en alle kinders uit m’n broertjes klas van groep 2 vrees ik. Maar goed, sneeuw! Dit betekende dus ook, maandag nietdoen-dag. Beetje luieren en chillen met Barbs. Haar hostparents zijn out of town en dus blijft ze tot donderdag bij mij slapen. Feestje. Nu is het weer tijd voor een liedje.

Feestje van Keesje, was een verrassing, maar het feestje ging niet door.

Feestje van keesje, was een verrassing, maar het feestje ging niet door.

Dit lied kent alleen de mensen die de chips reclame hebben gezien enkele jaren geleden, of wiens naam begint met een K en eindigt op ees, en hoogstwaarschijnlijk zijn er nog wat meer geluksvogels die dit lied kennen.

En ondertussen was het alweer maandag middag 5 uur en kregen we het volgende berichtje. Nog meer sneeuw- en ijspret! Weer een dag vrij. En het ironische van dit alles is, dat er bijna geen sneeuw en ijs te zien is. Natuurlijk, wel een innieminnie beetje, maar lang niet zoveel als wij hebben in Nederland. En, especially in the Netherlands no reason to close the school. Maar omdat ze hier natuurlijk schoolbussen hebben (ze zijn geel) is het allemaal wat gevaarlijker. Maar goed, weer vrij. En toen was het woensdag en dat is vandaag. En toen moesten we weer gezellig naar school. #huilmomentje. En blijkbaar hadden we vandaag een koorconcert. Wist ik natuurlijk niet, maar ach, ik pas me aan aan het Amerikaanse volk. En nu zit ik hier. Wachtend op de rest van de week. Dit weekend gaan we op een soort kamp met de kerk en het schijnt kei gezellig te zijn, well, we shall see.

Nu wil ik deze laatste paragraaf weer even besteden aan het vragen of mensen die dit lezen wel echt leven. De laatste keer dat ik nadrukkelijk om een reactie vroeg, kreeg ik rond de 40 reacties. Ik wist niet dat ik zoveel vrienden had. Toen ik las dat de helft van de reacties van mensen waren die mij niet kende, omdat ze via Travelactive, de krant, tv, social media of mond op mondreclame van mijn ubercoole blog hoorde, realiseerde ik me dat ik inderdaad geen 40 vrienden had. Maar goed, dat vind ik KEI EN KEI LEUK! Daarom doe ik weer een minnie oproepje, zou je alstublieft willen zeggen hoe leuk of stom ik schrijf? Of vertel over je dag, hoe is het daar in Nederland? Of hoe is je liefdesleven? Hoe gaat het met je hond? Wil je ook een high school jaar doen? Ken je me niet? Waarom klik je dan op mijn verhaaltje? Schrijf ik niet veel te uiteenlopend? Kunnen jullie niet te veel zien van m’n gedachtes? Let me know! Ik vind het leuk om na het typen van al deze lettertjes ook wat lettertjes terug te zien. Hier gaat het allemaal goed verder, nog vier maandjes guys. Hou je haaks!