Hello everybody! Daar ben ik weer met nog snel een verhaaltje voor vertrek, cause guess what?! Ik ga over een uurtje naar San Antonio! Woehoe, en er zijn nog best veel dingen die ik moet doen dus voor de verandering zal ik het kort en bondig houden. Natuurlijk wil ik wel mijn excuus aanbieden voor het verlate blogje weer, maar ach, jullie zijn niks anders gewend.

Vorige week hadden we een soort kamp met de kerk. Door de vele sneeuw en ijs dat er lag (ja, hier in Texas ja) konden we vrijdagnacht niet bij de hostfamilies slapen maar gingen we met het hele gezelschap de kerk in! Het weekend was best leuk! We gingen allemaal spelletjes spelen, moesten ons kleden in de style van de jaren 80 en hebben allemaal voorstellingen en dergelijke gedaan. Het was erg gezellie! Op zaterdagnacht konden we gelukkig wel bij de hostfamily slapen (iedereen werd in groepen verdeeld, en elke groep bleef bij een gastgezin slapen) en op zondag was het feestje weer afgelopen.

De rest van de week was behoorlijk saai. Gewoon weer school waar niemand zin in had, en door het weekend waren we allemaal super moe. De laatste tijd gaat het best slecht met m’n keel en ik hoest al meer dan een maand, en ook dit begon nu toch wel echt te irriteren.

Op donderdag waren we…….. VRIJ! Whoehoe! Woensdag was er niks aan de hand en woensdag nacht begon het me toch een partijtje te sneeuwen! De volgende dag lag er 3,5 inch!! Ik herhaal 3,5 inch! Ik heb geen idee hoeveel centimeter het is, dus jullie zullen het ook wel niet weten, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik denk nog nooit zoveel sneeuw gezien te hebben! En dat in Texas! Natuurlijk kon dit niet anders gevierd worden met een sneeuwpop te maken in de voortuin, en op het heuveltje in de buurt te sleeën. We zijn toch vrij! Helaas kon deze pret niet te lang duren. Op een gegeven moment werden de zaken serieus en moesten we prioriteiten stellen. M’n keel werd er niet beter op en ik liep nog steeds te hoesten. Ik was al naar de nurse op school gegaan en ze dacht dat ik geen keelontsteking had maar ze zei dat ik het wel eventjes moest laten checken. Nou hier komt het hoor. Een bezoekje aan de dokter als buitenlander in Amerika is niet met een handomdraai handomknop handdraai (die ene uitdrukking) gedaan. O MIJN HEMEL WAT EEN GEDOE.

Het begon met alle informatie op te zoeken van de organisatie waar ik hier mee ben. Ik moest kijken waar ik mee verzekerd was, of het allemaal klopte, wat ik allemaal mee moest nemen naar de dokter ect. Vervolgens opzoek naar een (goedkope) dokter hier in de buurt die take care neemt over buitenlanders. Na lang wikken en wegen hadden we iets gevonden. Dus hop, moeders, hostzuster (niet de echte zuster, want we gingen op weg naar een zuster, ha-ha) en moi jumpen in de car door de sneeuw (heel avontuur) op naar doktertjelief. Eenmaal daar aangekomen was er een wachtrij van 2,5 uur. Tweeëneenhalfuur. Zo de knetters. Dus ja, wat doen Amerikanen als ze tijd moet vullen? Op zoek naar eten! Dus wij gingen ergens fastfood zoeken (of course) while we aan het wachten waren op m’n beurt.

Om een dokter alleen al te bezoeken ben je al 100 dollar kwijt. Dan is er nog niks gebeurd. De dokter hoeft dus nog geen woord tegen jou te zeggen en op het moment dat jij binnen komt heeft hij al 100 dollar binnengehaald. (BELAAAAACHELIJK). Vervolgens was er dus een onderzoekje, gesprekje en toen ging ze naar m’n hart kijken, m’n bloeddruk meten ect. Gelukkig geen keelontsteking, wel een te hoge bloeddruk, opgezwollen keel en iets met m’n neus. Ze raadde me dus aan om toch maar aan de antibiotica te gaan, en dus ben ik nu officieel een patientje hier in America. Vervolgens moesten we de medicijnen betalen, en ook daar ben je wat dollartjes voor kwijt. Zulke dingen laten me wel weer realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben in Nederland. Natuurlijk krijg ik het wel terug van de verzekering, maar die Amerikanen hier hebben dat niet. Stel je hebt een of andere gekke koeienziekte, wie gaat daar voor betalen? Ben blij dat ons ziektesysteem toch wat anders in elkaar zit.

Gisteren (vrijdag) kwam Nessa weer eens gezellig langs en gingen we met z’n allen (Nessa, Jackson (hostbroer), Jason (Jackson’s friend), Matthew (Jackson’s andere friend) en ik ) chillen. En dan nu zit ik hier. Gepakt en wel ready voor m’n eerste familie tripje naar San Antonio. Voor mensen die niet weten waar het is, het ligt hier gewoon in Texas. Voor mensen die denken, pff das helemaal niet ver, das niet belangrijk of cool, het is wel zes uur rijden. Je kan 10 uur doen over een rondje Texas, kunnen we van Nederland nou niet bepaald zeggen.

Dit was het verhaaltje voor het slapen gaan voor jullie dan alweer, ondertussen stap ik de auto in en geniet ik lekker van m’n SPRINGBREAK! Groetjes uit het weer-onzekere (de zon schijnt nu) Texas.

Funfact: donderdag waren we sneeuwvrij (-4 graden) vrijdag konden we nog net niet zwemmen (17 graden)