Hello friends! It’s been a long time (excuus) maar daar zijn we weer! Dit keer niet met een antwoord over de verantwoordlijkheden die je krijgt als je een exchange student bent in de toekomst, of de vraag of dat ik een waarzegster ben, maar een lekkere oud Hollands verhaaltje vanuit zo’n 7925 kilometertjes van jullie vandaan. (Ja, dit heb ik opgezocht. Ja, dit is ver). Om nog even verder op de cijfertjes in te gaan. Nu ik dit schrijf ben ik 62 dagen, 2 uur en 18 minuten verwijderd van de onvermijdelijke oog in oog situatie die jij en ik waarschijnlijk rond die tijd gaan hebben. En als we dan nog niet uitgesproken zijn, kan ik mijn liefste linkerhand aka mijn allerliefste, beste mama van de wereld eindelijk weer knuffelen in 35 dagen, 2 uur en 16 minuten (ongeveer). Ik kijk er zo naar uit. Maar nu iets waar jullie, m’n lieve kersenpitjes, naar uitkijken. De vraag die minuten, uren, dagen, maanden, jarenlang gevraagd werd; how was prom?

Om maar even een tijdreisje terug in de tijd te nemen, aangezien ik al ontzettend lang niet over m’n leven gepraat heb, de bruiloft! De bruiloft was ontzettend leuk! Het was ONTZETTEND mooi versierd en het zag er prachtig uit. De bruid was, ondanks dat haar veil (sluier) afviel, ook een prachtige verschijning om te zien. Na het zweren dat ze voor eeuwig en altijd bij elkaar blijven en daarna ook en voor eeuwig voor elkaar houden en de hele heutemeteut mochten we eindelijk de dansvloer op. En of ik m’n dansmoves heb laten zien! Er zaten wat line dance liedjes bij wat het ontzettend grappig maakte. Ik had een sliert van kids achter me aan die me helemaal geweldig vonden. Precies, ik en kinderen, wat een grap. Maar het was oprecht best leuk! Na een lekkere maaltijd, some hapiness and the dancing was het feestje voorbij. Ik bleef bij Barbs slapen omdat het door al die gasten te overvol was in ons huis. Mijn allereerste Amerikaanse bruiloft is een feit!

Na een paar weken dag (en net geen nacht) weer naar school te zijn geweest, was het eindelijk zover op zaterdag 25 april 2015: PROM! Ik werd om half 5 opgehaald door mijn succesvolle date en we reden naar een of ander “sprookjes” plek (soort koeheuvels dat heel spectaculair is voor Amerikaanse termen) om foto’s te maken. Niet alleen m’n date en ik, maar de hele kerkgang was aanwezig en het was een gezellige boel. Vanuit elke angle moest een foto gemaakt worden en aan een half uurtje hadden we ook niet genoeg. Zelfs een uurtje lukte niet en anderhalf uur was al helemaal niet te doen. Want als je er over nadenkt, een foto maken heb je niet zo gedaan. Daar doe je natuurlijk wel wat uurtjes over! En wat nou als de foto vele malen leuker is als je een centimeter dichterbij staat? Moest natuurlijk wel even uitgeprobeerd worden. Na 100 fotocamara’s volgeschoten te hebben en op z’n minst twee uurtjes later, zaten we weer in de auto op weg naar de kerk. Eenmaal daar aangekomen stond het diner klaar en konden we zo aanschuiven. Nadat alle maagjes gevuld waren was de ultieme test: kun jij dansen met een vollle maag én het binnenhouden at the same time? UITTESTEN! Ik heb alle hoeken van de dansvloer gezien, en natuurlijk konden m’n Nederlandse ‘boodschappen doen, gras maaien, pizza bakken’ skills ook niet ontbreken. Ik moet u hierbij vertellen dat als u in de boven 20+ generatie valt, u waarschijnlijk geen idee heeft waar ik het over heb.

Na al het dansen en zwieren gingen we naar een locatie waar je le cross in botsautootjes kon spelen. (tijd 23.00) Ik ben even vergeten hoe het in het Engels heette, iets met wir en dan nog wat. Maar ookal lijkt het wat saai op het eerste gezicht, het was heel leuk! En als souvenir heb je ook nog blauwe plekken die je mee naar huis kan nemen! En alsof dit nog niet genoeg was verkasten (is dit een woord?) we ons naar Mainevent. Dit is soort gamehall en je kan er allemaal andere leuke dingen doen. Hier gingen we bowlen (tijd: 00.30) Natuurlijk ben ik Tessa niet als ik niet het sukkeltje van het team ben, dus ik zal maar achterwege laten hoeveelste ik ben geworden. Maar wow, wat een potentie heb ik gekregen! I used to HATE bowling, maar het is SO MUCH FUN! Dus bij deze, ik nodig iedereen uit om te komen bowlen bij m’n suprise welkom back party. (ik verwacht een suprise party als ik terug kom hint hint). Ik was super competitive en natuurlijk moest Barbs weer winnen. Na het bowlen (tijd: 1.30) kregen we een giftcard terwaarde van 20 dollars om te spenderen in de gamehall. (wow, ik realiseer me nu pas, dat spenderen van het woord spend komt, wat natuurlijk spenderen is in Dutch. Weer wat geleerd!) Ik heb de eerste 10 dollar opgemaakt aan stomme knuffels grijpen, wat nergens om ging en ik natuurlijk toch niks kreeg. Ik had echt twee linkerhanden tot de max en m'n mamsie was er geen eens. Daarna ontdekte Barbs en ik een foto booth waar je van die foto’s kan maken in pashokjes en hebben we de rest van ons geld daar weggeklikt. After all the party there gingen we weer terug naar de kerk (tijd: 2.00) Toen we aankwamen bij de kerk (tijd: 2.30) kregen we ontbijt. Tijdens het ontbijten bekeken we de foto’s die die avond waren gemaakt. Ondanks het feit dat iedereen half in slaap viel op de bacon die voor hen lag, was het toch gezellig. Helaas was het feestje hierna toch echt afgelopen (tijd: 3.30). Alle girls bleven bij vriendin Janet slapen. Tegen de tijd dat iedereen dus zoetjes en wel in bed lag (lees: vloer met een dekentje) was het al 4.00 uur ’s morgens. Na de heerlijke 4 uurtjes slaap, konden we ons allemaal weer in onze dress hijsen (spel je dit zo?) om naar de kerk te gaan. Blijkaar is het een traditie dat ze hier de promdress weer aan doen. En na al het feesten en kerken, nam ik een heerlijke powernap thuis, met een scheutje Gossip Girl. Mensen die nog nooit Gossip Girl hebben gekeken; kijk het! Het is zoo leuk! Annemarijn en Barbro zijn vast trots op me dat ik hier nu over praat.

Voor deze week staan Disney rehearsals op de planning! We zijn vandaag begonnen en dat betekent dat de oude vertrouwde 10 urige schooldagen weer op het programma staan. Gezellig hoor. Dit weekend gaan we waarschijnlijk weer richting het zuiden om Lura’s vader te bezoeken. Hij woont ongeveer 20 miles van Austin vandaan, dus dat wordt weer een gezellig ritje.

Ik moet toegeven, ik begin langzaam maar zeker wel weer zin te krijgen om naar huis te gaan. Ik mis m’n vriendjes en familie en m’n bedje. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de trein, de kroketten en natuurlijk de ijsthee. Een lekkere gezonde stampot is echt iets waar ik momenteel naar snak en ik kan m’n fietsje ook wel weer gebruiken. Maar nu eerst nog even genieten van m’n 62 dagen, 1 uur en 57 minuten.