Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen. IK WIL NIET NAAR HUIS. As much as ik vermelde dat ik wel weer zin heb om naar huis te gaan in m’n vorige blog, zo graag wil ik nu NIET naar huis in deze blog. Het leven als een exchange student is een dobbelsteen die dobbelt van aardbolzijde naar aardbolzijde en elke dag veranderd van opinion. Wat een dubbel gevoel dit. Ik wil blijven!!!!

De afgelopen paar dagen waren namelijk zo leuk! Laat ik beginnen met twee weken geleden. (ja, zo lang is het alweer geleden). We gingen down under richting Austin. We bleven bij m’n mamsie dr paps logeren twee nachtjes en het was retteketet superveel pret! Na de rit van zo’n 5 uur (je kan 7 uur in Texas rijden en je bent nog niet de staat uit) kwamen we aan. Lura’s vader woont op dit super grote landgrond (?) met een klein schattig huisje in het midden. Hij beheert een flink stuk land en het grenst aan een soort riviertje. Ze hebben een golfkar en. Stop. Laten we deze zin eerst herhalen. Ze hebben een golfkar. ZE HEBBEN EEN GOLFKAR. Laat ik verder gaan met m’n zin. Ze hebben een golfkar en natuurlijk moest Tessa hier de 1000 feet square mee afscheuren. Ik had pret voor 10 en helaas moest ik dit avontuur all by myself maken omdat niemand meer mee op adventure met me wilde. Door al mijn enthousiasme had ik zelfs bijna een schildpad overreden. Die zijn hier ook gewoon, yolo. Maar ik, de dierenliefhebber die er in me zit, heb natuurlijk goed gezorgd voor het beestje en de rest van mijn plezier hem/haar met rust gelaten.

We gingen op zaterdag naar the Capitol building (ja, het is capitol en niet capital). Het was een mooi, groot gebouw en ik heb uiteraard wat selfies met Bush genomen (schilderij Bush, niet human being Bush).

Op zondag moesten we helaas weer richting homewiederzehen. (is dit een woord?) en brak er weer een weekje school + repetities (oh yeah!!) aan. Ik had natuurlijk hard gestudeerd voor mijn 59 seconde lange solo, en het mocht de beste natuurlijk ook weer overkomen- ik ben in dit geval de beste- dat ik het verkeerde lied had ingestuurd. Wat een pech. Dit was alleen niet mijn schuld, maar de schuld van de docent. Maar wiens schuld het ook is, Tessa moest in een dag maar snel een 2(!!!!) minuten lang liedje oefenen. Het kon niet gekker worden! Het liedje heet Home van Beauty and the Beast (dit heet toch ook zo in het Nederlands? Of is het Belle en het beest?) 2 minuten van de anderhalf durende show zijn voor Tessa! Ondertussen had ik Joop van den Ende uitgenodigd, maar ik denk dat die z’n vliegtuig heeft gemist, want in de zaal was die niet te bekennen.

Op vrijdagavond was het dan eindelijk zo ver. Tessa and the beast werd live on stage gepresenteerd! Het ging, ondanks de zenuwtjes, best goed en m’n lieve (Amerikaanse) family kwam kijken. Ik zal onderaan even een link zetten zodat je het kan zien als je enigszins interesse hebt.

Na deze twee coole dagen van solist ben ik, 3 dagen na de laatste voorstelling nog steeds niet gebeld en is er nog geen contract aangeboden. Too bad. Op zondag was het Moederdag en ging ik met m’n Amerikaanse hostmomsie naar de film. Toen we daar aankwamen bleek er een evacuation aan de hand te zijn. Blijkbaar was het fire alarm afgegaan want ze moesten iedereen eruit laten. We konden dus niet de bios in, maar Amerika is Amerika niet als er niet elke 5 minuten iets zit dat hetzelfde is, en dus tien minuten later zaten we al in een andere bios waar de film wel draaide. Age of Adeline was heel leuk!

Op dinsdag was het tijd voor het choir banquet. Het choir wat? Het choir banquet. Wat is banquet? Goeie vraag! Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen maar het komt er op neer dat het een dinner was met iedereen die in koor zat en dat we gaan praten over het jaar. De seniors houden een speech, er is een foto disvoorstelling met foto’s van het afgelopen jaar, iedereen kleed zich fancy en maakt foto’s en er worden seniors wills uitgedeeld. Hierin vertellen de senior lieve dingen over de andere studenten. Ook doen de juniors een senior prediction. Hierin vertellen ze wat ze denken dat de seniors volgend jaar gaan doen en hoe ze eindigen. En alsof dit nog niet genoeg is, krijgt iedereen een (gekke) awkward. Zo kreeg ik de Dutch maid award omdat m’n vriendinnekes me altijd Dutch maid noemen. De gekste moppen werden getapt en iedereen had veel lol. Dit was een van die avonden dat je je realiseert hoe gelukkig je bent met hoe het leven momenteel is en dat je niet weg wilt.

Hoe kan ik dit nou achterlaten denk ik dan. Hoe kan ik zoveel moeite hebben genomen aan het begin van het jaar om iedereen te leren kennen, en op het moment dat je ze kent, laat je ze achter. Het begint toch wel zwaar te worden. Ik wou dat ik gewoon wat mensen mee kon nemen. Of dat ik m’n Nederlandse friends en family hier naar toe kon halen. Ik kan echt niet zonder sommige mensen hier. Het leven is raar.

Laat ik nog maar genieten van de 48 dagen die ik hier heb. Achtenveertig.

Link: https://www.youtube.com/watch?v=bhEAIMGdWBg