Ik had allemaal dingen bedacht die ik zou kunnen zeggen momenteel. Ik kan praten over hoe ik al 308 dagen niet gefietst heb. Of kroketten gegeten. Of normale ijsthee gedronken. Ik zou kunnen praten over het feit dat ik Annemarijn al 324 dagen niet gezien heb. Of dat ik Larb al 310 dagen niet in de ogen heb kunnen aankijken. Maar ik kan ook m’n excitement met jullie delen dat het nog maar 21 uur duurt voordat ik m’n moeder weer kan knuffelen. En doordat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen, begin ik maar gewoon bij het begin.

Het was een heel leuk weekend. Op zaterdag moest ik mijn ensemble zingen (met nog drie anderen) en je kan een 1,2 of 3 krijgen. Een 1 is het beste, een 3 het slechtste. Onze groep kreeg een 1 en dus hadden we een gouden medaille te pakken. Heb ik die ervaring ook weer in m’n zak!

Deze week is zo raar. Misschien wel een van de raarste weken uit m’n leven. Ik heb zo veel zin om m’n liefste mamske weer te zien. Het betekent tijd voor nog meer fun (helemaal als Laris er later bij komt) en het wordt een groot feest. Maar het betekent ook tranen. Want het einde is in zicht. Niemand zal begrijpen hoe ik me gevoeld heb het afgelopen jaar. Wát een expierence. Het is oprecht het leerzaamste jaar ever. Je leert zoveel over Amerika, de school hier en jezelf. Maar niet alleen Amerika, zo ben ik vrienden met Indische, Aziaten, Mexicanen, noem het maar op. Dit klinkt stom, maar op mijn middelbare school was er basically maar een soort. Iedereen was en deed hetzelfde. Het is een bepaalde comfortzone waar je in zit en je weet niet beter dan dat. Hier is alles anders. Er loopt van alles rond, en je leert zo veel over andere culturen.

Ik heb een rijtje gemaakt met simpele, gekke, rare dingen maar ook serieuze dingen die ik hier in Amerika (aan)geleerd heb of die anders aan me zullen zijn. Dus hier komt ie, wat je na een jaar Amerika van Tessa Willemsen kan verwachten:

- Ik knok m’n knokkels. Weet je wel, dat irritante knak geluid? Ik deed het net weer. Ik weet dat het slecht is, maar for some reason doe ik het toch

- Ik ben aangekomen. Nou woehoe, surprise! Voor alle toekomstige studenten; je gaat aankomen. Geloof me.

- Het boeit me niet wat andere van me vinden. Natuurlijk het boeit je wel. Iedereen geeft deep inside iets about de mening van iemand anders, maar het doet me zo veel minder. Dit is denk ik omdat (vooral aan het begin van het jaar) ze je soms vergeten ergens bij te betrekken en dan zit je daar maar. En dan ga je mauwen over waarom ze je niet vroegen of jij ook mee wilde naar de wc, maar dan denk je daarna, yolo. Whatever. Nobody cares.

- als je een exchange student bent, voel je je soms alleen. Niet omdat je geen vrienden hebt, maar omdat niemand je echt echt kent. En dat is oke. Het is al heel wat dat je al deze vriendschappen moet opbouwen en moeite moet doen en er alleen voorstaat. En soms, als half Nederland slaapt en je weet even niet hoe je een probleem oplost, voel je je alleen.

- Je bent meer op jezelf. Dit hele avontuur leg jij in je eentje af. Vanaf Nederland naar New York vloog ik wel met de andere exchange students maar van New York naar Dallas zat ik alleen in het vliegtuig. Ik ben zelf gewisseld van gastgezinnen. Je bent meer op jezelf en dat maakt je volwassener. Je hebt tevens ook niet echt een keus.

- Ik heb geprobeerd elke weer een blog bij te houden. That’s what you’re reading now. Okay, ik heb het misschien niet elke week volgehouden maar gezien mijn twee levens die ik leid, een persoonlijk dagboek, een fotodagboek en een schoolleven + sociaal leven ernaast, vind ik dat ik het toch nog redelijk heb volgehouden.

- Ik speel veel meer spelletjes dan eerst. Helemaal bij het gezin dat ik nu zit, is er elke avond wel wat te beleven. Tessa en spelletjes. Denk niet dat familie Willemsen die ooit aan zag komen. Mam, pap, laten de zondag middag spelletjes dagen maar terug komen!

- Ik ben, alhoewel ik daar de laatste tijd echt geen tijd meer voor heb, zwaar verslaafd geraakt aan Gossip Girl.

- Bang voor de toekomst. Iedereen is denk ik wel bang voor de toekomst. Maar na dit geweldige jaar ben ik zo afraid dat ik echt in een ‘zwart gat’ val. Natuurlijk ga ik als de gekkigheid meteen weer naar Frankrijk dus veel tijd om verdrietig over Amerika te zijn is er niet, maar iemand zei het hier ook al. Als je op exchange year gaat, bereidt het gastgezin zich voor op dat jij je homesick gaat voelen en vervelende momenten hebt. Maar what about jullie? Als ik terug kom, dan is iedereen probably like, hey tess! Leuk je te zien, ik moet gaan, zie je later. Maar again, what if i’m homesick? Ik heb geen een leven meer. Ik leef half in Nederland, half in Texas. I have a second family here. Ik ben bang dat de studie tegenvalt, ik ben bang dat ik m’n rijbewijs niet haal ect. Maar ja, wie is er niet doodsbang voor de toekomst?

- Vroeger luisterde ik nooit naar muziek tijdens het douchen maar maakte ik m’n eigen prive concerten zelf. For some reason luister ik nu naar muziek tijdens het douchen.

- Ik scheld niet meer. Ik was sowieso niet een grote schelder (is dit een woord?) Maar hier in Amerika is elk slecht woord taboe en ik ben het helemaal afgeleerd. Guess that’s a good thing!

- Ik ben beter geworden in gitaar maar slechter in piano. De enige plekken waar hier piano’s zijn, zijn openbare plekken en IK HAAT het om piano te spelen in het openbaar. In tegendeel tot de gitaar kan ik gewoon lekker in m’n kamertje spelen zonder disturbing.