23.12 uur (Texas tijd)

Over 1 uur en 25 minuten ben ik in London. Dit betekent dat ik al 6 uur in het vliegtuig zit. Dat betekent dat de vlucht geen 9 uur was, maar 7,5 uur. Way to go plane! We kunnen wel doodleuk doen alsof het een gezellige boel hier is in het vliegtuig, en doen alsof ik super excited ben om het nieuwe jaar te beginnen en met iedereen gezellig 2016 in te gaan, maar eerlijk is eerlijk; dit vliegtuig werd betreden met tranen in m’n ogen..

Gisteravond was de bruiloft van Sarah. Oh how much I love this family. Het was een grote gezellige boel. De trouwe lezers onder ons weten dat mijn bijna naamgenootje Nessa een van mijn beste vriendinnen is en uiteraard moest ook zij deze wedding bijwonen. (kan echt niet geloven dat ik over 6 uur in Nederland ben. De ceremony was in een super klein, schattig kapelletje (soort van). Het duurde even voordat de dienst pas echt begon, want ik moest er (als familie zijnde) wat eerder zijn, en dus childe Nes en Tes op de bankjes braaf wachtende op de vrouw in de witte jurk. Ondertussen hadden we het over de grote boze dag (VANDAAG) die morgen zou aanbreken. Opeens kwamen we op het meest random, toffe idee om een ‘goodbye breakfast’ te houden bij Ihop. Omdat ik geen internet op m’n telefoon heb en terug in de oertijd ging met m’n telefoon, hebben we half Colony via Nessa’s telefoon uitgenodigd. Nog voordat we konden kijken of we een reactie hadden, kwam het prinsesje al binnen. Wat was Sarah mooi! Het was de schattigste bruiloft die ik ooit gezien heb. Jordon (Sarah’s fiance) moest een paar lines van de pastor nazeggen (ik, Jordon huppelepup, beloof Sarah huppelepup forever trouw bladiebla). Hij moest lettrlijk nazeggen wat de pastor zei, EN HIJ WIST HET NIET. Hij was zo nervous en emotioneel omdat Sarahie er zo mooi uit zag, dat hij het meteen vergeten was nadat de man het zei. HOE CUTE!!!? Ik smolt in ieder geval. Anywayyy, after al het saaie en officiele gedeelte was het tijd voor –waar we die dag ervoor hard geoefend hadden-, FOOD. Iedereen kreeg braaf een plekje toegewezen en het aanvallen kon beginnen. Niet lang nadat iedereen verzadigd was kon het echte feest beginnen. Uiteraard is iedereen nog heel verlegen in het begin, dus ik besloot het voortouw in handen te nemen (dit is de uitdrukking toch?) En man, wat legde ik de lat hoog. Zonder dat ik het wist vlogen m’n handen en benen alle kanten op, en liet ik iedereen zien hoe het dansen er in Nederland er aan toegaat. Uiteraard is mijn aansteek gehalte erg hoog, en niet veel later was de ruimte gevuld met dansende party gangers. Zelfs de schuifelnummers waar literally IEDEREEN een partner had, heb ik op de dansvloer bijgewoond, -totally loner wel te verstaan-, maar hey, there’s no way dat ik de dansvloer verlaat. De tijd ging dan ook veel te snel, en voor ik het wist moest ik afscheid nemen van het bruidspaar omdat ze er vandoor gingen. (of zoals m’n Zeeuwse vrienden zeggen, ze gingen door #LOVEYOUZEELANDERS)

Niet veel later was ook ik weer thuis, en lag ik op een luchtbedje gezellig bij de hostouders in de kamer. Het hele huis was namelijk gevuld met family. De volgende ochtend stond het wekkertje al vroeg, want de breakfast party was happening at 10. Het was meer Nes’ d’r idea en omdat het zo last minute was, had ik niet verwacht dat er naast haar iemand zou opdagen. Ze maakte zelfs – no joke- om 3 uur ’s nachts nog een reservation haha. Wonder boven wonder was er toch van alle kanten wat op komen dagen, en zaten we uiteindelijk met 13 friends snikkend een pancake’je te eten. Just kidding, niemand moest huilen. Het was heel gezellig, en ik heb nog wat mensen kunnen zien waar ik geen tijd had om mee af t spreken gedurende de 13 dagen. Helaas komt aan alles een eind, en ook hier moest ik afscheid nemen van mensen die veel voor me betekenen. Eenmaal thuis was er nog een final check door het huis, en toen de auto startte kwam het besef; I’m going home.

Eenmaal op het vliegveld ging alles best snel. Ik heb amper (lees bijna niet) tijd gehad om te shoppen of whatsoever en m’n koffer was dus meer leeg dan vol, door alle cadeau’s die ruimt maakt voor lucht. Eenmaal door de douane en gate heen voelde ik opeens iets nats op m’n wang. Het besef dat de vorige keer pas een paar dagen later kwam, was er nu plots heel snel. De vorige keer wist ik dat het maar 5 maanden zou duren voordat ik iedereen weer zag. Nu heb ik geen idee. Het liefst was ik nog een paar dagen, maanden, zeg maar gerust jaren gebleven. Ik heb zoveel valuable vriendschappen opgebouwd hier. Ik wil dat niet achterlaten. Soms vraag ik me echt af waarom ik in Nederland ben geboren. Ik bedoel, obviously omdat m’n paps en mams hier zijn geboren en wonen, maar waarom zijn die dan in Nederland geboren? Op zulke momenten komt de filosofische ik naar boven die zich afvraagt waarom Nederland de uitvolkorende is. Wat als we met het hele gezin in Amerika waren geboren, en ik had een heel leven hier, en ging dan op exchange year naar the Netherlands, zou ik dan ook in Nederland willen blijven? Maar ja, de definitie leven is gewoon raar, en you gotta take it as it is. Ik weet in ieder geval zeker dat ik m’n spaarpotje weer kan gaan vullen en zo snel mogelijk terug kom. Gelukkig zijn er ook mensen daar die plannen om mij te komen opzoeken, dus dat scheelt wel weer wat centjes.

Ondertussen staat er nog minder dan een uur op de planning voor we landen, dus breien we er maar weer een eind aan. Ik ga nog ever praten met de Amerikaanse vrouw naast me die in Kenia woont en voor haar eerste kleinzoon terug naar Philly kwam en zometeen nog moet overstappen voor een 9 uur lange vlucht. Ik ben ook zo sociaal.