Is het einde daar?
Dag: woensdag 16 mei 2018
Tijd: 13.05 uur
Locatie: vliegveld Praag
Het is vandaag woensdag. Woensdag 16 mei. Dit betekent dat ik over drie dagen weer hier ben. Voor de laatste keer voorlopig.
Aan alles komt een eind, en zo ook aan dit avontuur dat ik hier in Praag mee mocht maken. Ik heb mogen genieten van Praagse goulash, me over mogen geven aan een nieuwe cultuur, mezelf mee laten varen met het drukke verkeer, mogen proeven van heerlijk belegde broodjes, mogen waarnemen wat voor geschiedenis Praag heeft beleefd. Praag bood me toppen, maar ook dalen. Ik heb alleen, bebloed op de weg mogen liggen, eenzame avondjes in m’n kamer door mogen brengen en ploeterend aan school mogen werken. Praag gaf me nieuwe inzichten. Ik heb mensen uit landen leren kennen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ik heb kennis gemaakt met nieuwe talen en culturen. Ik heb nieuwe plekken ontdekt, en ik heb vrienden voor het leven gemaakt.
Vier maanden in het buitenland is heel wat anders dan een jaar in het buitenland. In Europa naar school gaan is heel wat anders dan in Amerika naar school gaan. Een student zijn in het buitenland is heel wat anders dan een middelbare scholier zijn in het buitenland. Zoals TravelActive (de organisatie waarmee ik naar Amerika ging) altijd zei: ‘Het is niet beter, het is niet slechter, het is anders’.
Soms lijkt het alsof de tijd heel langzaam gaat, maar terugkijkend op de afgelopen vier maanden, vraag ik me af waar de tijd in godsnaam gebleven is. Nu wacht ik op het vliegtuig om m’n mamsie. Het avontuur begon met haar, en ze voelde er ook wat voor om mijn avontuurtje met haar af te sluiten (lees: ze wilde er weer eventjes lekker tussen uit).
Ik heb het hier superleuk gehad. Voor mensen die nog enigszins geïnteresseerd zijn in mijn schoolleven aka de officiële, echte reden dat ik hier ben; tot nu toe heb ik alle vakken met een voldoende afgesloten. Ik wacht nog op een cijfer, maar ga er vanuit dat dat wel goed zit. Wat betekent… yes, minor in de pocket…?!
Je zou denken dat ik na deze tijd weer eventjes moet bij komen in Nederland. Even het leven weer op een rijtje moet zetten. Alle mensen zien die ik al die tijd heb moeten missen (dat er bijna elke week bezoek was laten we even buitenwege). Me gaan voorbereiden op het volgende schooljaar. Misschien een baantje zoeken aangezien ik maanden lang de portemonnee van de overheid heb moeten opentrekken omdat er geen Erasmusbeurs beschikbaar was, en een extra zakcentje verdienen in Praag niet op de planning stond. Maar nee, niets is minder waar. Deze maand heeft precies elf dagen voordat het volgende avontuur op haar wacht: Texas.
Het avontuur Praag houdt hier helaas op, maar Travel Tess gaat gewoon verder. Vandaar dat ik ook heb besloten om de vlogcamera voorlopig nog in de handkoffer te houden. Dus maak jullie geen zorgen; m’n kanaal blijft in de lucht. (ha-ha)
Teleurstellingen wegdansen in 80s bar met tante!
Vandaag eventjes geen vlog maar een blog. Sommige mensen vinden het leuk om hun leven vast te leggen met een camera. Sommige mensen vinden het leuk om hun leven vast te leggen op ‘papier’. Sommige mensen vinden het allebei leuk. However, keuzes zijn er om gemaakt te worden, en mijn keuze viel op het vastleggen van momenten door een videocamera die me een rib uit m’n lijf kostte. Desalniettemin betekent dit niet dat ik schrijven niet leuk vind. Afgelopen weekend was mijn lieve tante op bezoek. Zij straalt liever in het echt, dan in een video of foto, en dus viel er weinig vast te leggen. Vandaar nu weer een handschreven verhaal… met de computer.
Op donderdag 12 april kwam tantelief aan. ’s Avond begon al meteen goed met een concert van Kensington. Het kaartje was net zo duur als het eten hier, goedkoop dus. Voor maar liefst 24 euro werden onze oren voor enkele uurtjes verdoofd met de klanken van rockmuziek. Omdat cultuur snuiven ook in winkels kan, werd de vrijdag grotendeels shoppend doorgebracht. Het was erg gezellig, en ook het zonnetje boven ons hoofd deed het humeur goed. Totdat het vrijdag werd…
Op vrijdag begon de dag vol goede moed. Tijd om Praag écht te verkennen. Met een bezoekje aan het Futura Gallery Museum leek dit te gaan slagen. Helaas was niets minder waar. Met tien minuten stonden we alweer vrolijk buiten, en het museum stelde ons zwaar teleur. Of zoals m’n vader zou zeggen: We hebben ons geen kwartier verveelt… (we waren er maar tien minuten, ha-ha). Wel moet ik er even bij zeggen dat geld geen rol speelt bij dit museum. Ruimte voor donatie was er wel, maar het teleurstellende bezoekje kostte ons (gelukkig) geen cent.
Met in ons achterhoofd dat het nog beter werd, liepen we het onbekende in. Leuk parkje hier, schattig parkje daar, dit kwam wel goed. Vooral met de zon boven ons hoofd, hadden we vertrouwen in een culturele dag. Helaas eindigde de dag zoals de meeste dagen eindigen bij vrouwen: in het shoppingcenter.
Om de avond nog enigszins cultureel af te sluiten, besloten we een bezoekje te brengen aan een black light show. Alhoewel ik dit al eerder heb gezien, zo naïef als ik ben, was ik er van overtuigd dat het deze keer wél leuk zou worden. Slecht, slecht, slecht idee. Ook deze black light show was weer een grote flop.
Zaterdag zou het mooi weer worden. Oftewel, tijd voor een waterbootje! Met wat tijdschriften onder de arm en de zonnebrand in ons hand vertrokken we richting het water. Eenmaal aankomen bij de boot werden we nog net niet weggeblazen. Het waaide echt mega hard, bummer nummer 2. Desondanks was het wel heel gezellig. Helaas liet de zon ons later in de steek en werd er ruimte gemaakt voor regen…
Op zaterdagavond brachten we een bezoekje aan de 80s bar. Nadat we hier uren hebben gedanst op Abba en The Backstreet Boys, en de voetjes het niet meer aankonden, doken we voldaan het bed in.
Op zondag was het alweer tijd voor tante om weer richting Nederland te gaan. Met de nodige kater van de avond daarvoor, verliet ze m’n huisje in Praag richting het vliegveld. Lieve tante Mo, thankss voor de gezelligheid. Ik hoop dat je hebt genoten van het stiekem meegluren in mijn Praagse leven. Ik begrijp helemaal dat je nu weer even moet bijkomen.
Het leek zo'n goed idee...
Het leek zo’n goed idee...
Denk je, die meid is leuk aan het vloggen, nu gaan we het zien, vergeet ze de helft van de tijd om de camera mee te nemen…
Omdat ik dit recente avontuur niet heb kunnen vast leggen, wilde ik toch graag eventjes de moeite nemen om dit verhaal zwart op wit te zetten.
Het is een donderdagavond en na dagen wachten had ik ein-de-lijk m’n schoolpas. Deze schoolpas geeft me toegang tot verschillende faciliteiten waaronder de sportschool. New year, new country, new me, je kent het. Samen met m’n Nederlandse huisgenoot Joëlle kwamen we (lees: Joëlle) op het idee om een bezoekje te brengen aan de sportschool. Na al het lekkere eten hier (heb tot nu toe een dag niet buiten de deur gegeten) is het de hoogste tijd om de Praagse lekkernijen eraf te bewegen.
Eenmaal aangekomen, bleek dat er binnen tien minuten een yoga les zou beginnen. Het leek ons allebei wel wat, en dus verschenen we met een grote glimlach in het yoga-lokaal. Dat er naast ons nog maar één ander meisje was, liet ons koud. In de eerste week van m’n nieuwe avontuur had ik me al voorgenomen om alles anders aan te pakken. Ik had bij de shopping outlet een paar sportschoenen gescoord en was helemaal ready om aan een blokjesbuik te werken. Helaas bleek al snel dat m’n blinkende schoenen uit mochten want dat hoort niet bij yoga. Echter hadden we ook ons eigen matje mee moeten nemen. Gelukkig was hier een alternatief voor, een raar ander soort matje die veel te dun en kort was.
Anyways, we waren nog steeds super excited. En toen begon het… de yogadocent deed de lichten uit en zette een muziekje op. Joëlle en ik keken elkaar al wat vragend aan, maar als je niet midden in de Tsjechische yogacultuur duikt, leer je nooit je eigen horizon te verbreden. Vervolgens pakte ze waxinelichtjes en begon ze de kaarsjes één voor één verspreid in de ruimte aan te steken. Op dat moment begon ik te twijfelen of we yogales hadden of dat ze misschien geesten wilde gaan oproepen. Alsof dit nog niet alles was, haalde ze ook haar wierook uit de tas en de walm van de stokjes dansten door de kamer.
Dit was het moment dat we begonnen te twijfelen aan onszelf. Hadden we niet beter gewoon wat gewichten kunnen gaan heffen? Of een kwartiertje kunnen gaan spinnen? Aangezien de deur al dicht was, was er geen weg meer terug. En toen kwam het ergste van alles. Een detail waar we niet aan gedacht hadden. Ze sprak Tsjechisch… Geloof me, een uur kan dan lang duren.
Nadat Jo en ik onszelf het eerste kwartier van de les compleet hadden uitgelachen door de omstandigheden, herpakten we onszelf en probeerden we de rest van het uur serieus mee te doen. Het enige wat ik aan de les heb overgehouden is spierpijn in m’n nek om steeds te kijken wat voor beweging we maakten omdat ik van haar gebrabbel niks verstond.
Nadat het uur -dat aanvoelde als een jaar- voorbij was, besloten we onze teleurstelling van de les weg te eten. We bestelden een pizza en eindigden met een film op de bank.
Conclusie: ga niet naar een yogales als je de taal niet spreekt, het is héél vermoeiend…
Dit verhaal wilde ik toch nog even met jullie delen. Ondertussen is m’n eerste vloggie al online, dus go check it out!
Je girl is back
Hello!!
Surprise, surprise, ik ben weer terug! Dit keer niet vanuit Amerika… ik zit namelijk in Praag! Nu denk je natuurlijk huh wat doet ze daar dan? Ik zal het je even uitleggen.
Ik doe m’n minor hier.
Nou dat was het eigenlijk. Communication & Mass Media is de minor die ik de aankomende vier maanden zal gaan volgen op UNYP, beter bekend als University of New York in Prague (still love Amerika jwz). Omdat mijn high school avonturen geheel zwart op wit staan, ontkom ik er natuurlijk niet aan om ook mijn Prague adventures te delen met de hele wereld. Maarr…. dit zal wellicht niet plaatsvinden in de vorm van een blog. Tijden veranderen en so do I. Vandaar dat ik mezelf + m’n blogleven een upgrade heb gegeven…. IK GA VLOGGEN!
*dit is het moment waarop je me mag uitlachen*
Maar weetje, ik heb gewoon no shame. Het zal de mensen die mij kennen dan waarschijnlijk ook niks verbazen dat ik opeens met een camera op zak de straten van Praag bewandel. Toch zal schrijven altijd in m’n hart blijven en omdat ik m’n lezers niet wil teleurstellen (lees: m’n moeder) zal ik af en toe ook een bloggie plaatsen (als ik tijd heb of course). Ga het nog druk krijgen met m’n online-life, maar je moet er wat voor over hebben om nog jaren later de (hopelijk) leukste tijd uit je leven terug te lezen.
Momenteel is er nog niks online of gaande in m’n nieuwe vloggerscarrière, maar zodra hier beweging in zit zijn jullie de eerste die dit weten.
Als je graag beeldmateriaal wil zien van m’n nieuwe tijdelijke levensstijl, neem dan gerust een kijkje op m’n Instagram (@tessawillemsen).
Tot zover m’n leven. Het is me een genoegen jullie weer op de hoogte te houden van buitenlandse avonturen.
Vragen? Opmerkingen? Tips? Tops? Laat het achter in de reactie! (beetje oefenen voor m’n vlog)
Groetjes aan de voetjesss
flying away
23.12 uur (Texas tijd)
Over 1 uur en 25 minuten ben ik in London. Dit betekent dat ik al 6 uur in het vliegtuig zit. Dat betekent dat de vlucht geen 9 uur was, maar 7,5 uur. Way to go plane! We kunnen wel doodleuk doen alsof het een gezellige boel hier is in het vliegtuig, en doen alsof ik super excited ben om het nieuwe jaar te beginnen en met iedereen gezellig 2016 in te gaan, maar eerlijk is eerlijk; dit vliegtuig werd betreden met tranen in m’n ogen..
Gisteravond was de bruiloft van Sarah. Oh how much I love this family. Het was een grote gezellige boel. De trouwe lezers onder ons weten dat mijn bijna naamgenootje Nessa een van mijn beste vriendinnen is en uiteraard moest ook zij deze wedding bijwonen. (kan echt niet geloven dat ik over 6 uur in Nederland ben. De ceremony was in een super klein, schattig kapelletje (soort van). Het duurde even voordat de dienst pas echt begon, want ik moest er (als familie zijnde) wat eerder zijn, en dus childe Nes en Tes op de bankjes braaf wachtende op de vrouw in de witte jurk. Ondertussen hadden we het over de grote boze dag (VANDAAG) die morgen zou aanbreken. Opeens kwamen we op het meest random, toffe idee om een ‘goodbye breakfast’ te houden bij Ihop. Omdat ik geen internet op m’n telefoon heb en terug in de oertijd ging met m’n telefoon, hebben we half Colony via Nessa’s telefoon uitgenodigd. Nog voordat we konden kijken of we een reactie hadden, kwam het prinsesje al binnen. Wat was Sarah mooi! Het was de schattigste bruiloft die ik ooit gezien heb. Jordon (Sarah’s fiance) moest een paar lines van de pastor nazeggen (ik, Jordon huppelepup, beloof Sarah huppelepup forever trouw bladiebla). Hij moest lettrlijk nazeggen wat de pastor zei, EN HIJ WIST HET NIET. Hij was zo nervous en emotioneel omdat Sarahie er zo mooi uit zag, dat hij het meteen vergeten was nadat de man het zei. HOE CUTE!!!? Ik smolt in ieder geval. Anywayyy, after al het saaie en officiele gedeelte was het tijd voor –waar we die dag ervoor hard geoefend hadden-, FOOD. Iedereen kreeg braaf een plekje toegewezen en het aanvallen kon beginnen. Niet lang nadat iedereen verzadigd was kon het echte feest beginnen. Uiteraard is iedereen nog heel verlegen in het begin, dus ik besloot het voortouw in handen te nemen (dit is de uitdrukking toch?) En man, wat legde ik de lat hoog. Zonder dat ik het wist vlogen m’n handen en benen alle kanten op, en liet ik iedereen zien hoe het dansen er in Nederland er aan toegaat. Uiteraard is mijn aansteek gehalte erg hoog, en niet veel later was de ruimte gevuld met dansende party gangers. Zelfs de schuifelnummers waar literally IEDEREEN een partner had, heb ik op de dansvloer bijgewoond, -totally loner wel te verstaan-, maar hey, there’s no way dat ik de dansvloer verlaat. De tijd ging dan ook veel te snel, en voor ik het wist moest ik afscheid nemen van het bruidspaar omdat ze er vandoor gingen. (of zoals m’n Zeeuwse vrienden zeggen, ze gingen door #LOVEYOUZEELANDERS)
Niet veel later was ook ik weer thuis, en lag ik op een luchtbedje gezellig bij de hostouders in de kamer. Het hele huis was namelijk gevuld met family. De volgende ochtend stond het wekkertje al vroeg, want de breakfast party was happening at 10. Het was meer Nes’ d’r idea en omdat het zo last minute was, had ik niet verwacht dat er naast haar iemand zou opdagen. Ze maakte zelfs – no joke- om 3 uur ’s nachts nog een reservation haha. Wonder boven wonder was er toch van alle kanten wat op komen dagen, en zaten we uiteindelijk met 13 friends snikkend een pancake’je te eten. Just kidding, niemand moest huilen. Het was heel gezellig, en ik heb nog wat mensen kunnen zien waar ik geen tijd had om mee af t spreken gedurende de 13 dagen. Helaas komt aan alles een eind, en ook hier moest ik afscheid nemen van mensen die veel voor me betekenen. Eenmaal thuis was er nog een final check door het huis, en toen de auto startte kwam het besef; I’m going home.
Eenmaal op het vliegveld ging alles best snel. Ik heb amper (lees bijna niet) tijd gehad om te shoppen of whatsoever en m’n koffer was dus meer leeg dan vol, door alle cadeau’s die ruimt maakt voor lucht. Eenmaal door de douane en gate heen voelde ik opeens iets nats op m’n wang. Het besef dat de vorige keer pas een paar dagen later kwam, was er nu plots heel snel. De vorige keer wist ik dat het maar 5 maanden zou duren voordat ik iedereen weer zag. Nu heb ik geen idee. Het liefst was ik nog een paar dagen, maanden, zeg maar gerust jaren gebleven. Ik heb zoveel valuable vriendschappen opgebouwd hier. Ik wil dat niet achterlaten. Soms vraag ik me echt af waarom ik in Nederland ben geboren. Ik bedoel, obviously omdat m’n paps en mams hier zijn geboren en wonen, maar waarom zijn die dan in Nederland geboren? Op zulke momenten komt de filosofische ik naar boven die zich afvraagt waarom Nederland de uitvolkorende is. Wat als we met het hele gezin in Amerika waren geboren, en ik had een heel leven hier, en ging dan op exchange year naar the Netherlands, zou ik dan ook in Nederland willen blijven? Maar ja, de definitie leven is gewoon raar, en you gotta take it as it is. Ik weet in ieder geval zeker dat ik m’n spaarpotje weer kan gaan vullen en zo snel mogelijk terug kom. Gelukkig zijn er ook mensen daar die plannen om mij te komen opzoeken, dus dat scheelt wel weer wat centjes.
Ondertussen staat er nog minder dan een uur op de planning voor we landen, dus breien we er maar weer een eind aan. Ik ga nog ever praten met de Amerikaanse vrouw naast me die in Kenia woont en voor haar eerste kleinzoon terug naar Philly kwam en zometeen nog moet overstappen voor een 9 uur lange vlucht. Ik ben ook zo sociaal.
GO AWAY HOLLAND
"Uw vlucht is geannuleerd mevrouw. Het spijt me. Vanwege de weersomstandigheden en tornado’s zijn alle vluchten naar Nederland gestopt, en deze zullen ook nooit meer plaats vinden. Hier is uw geld, koop er een appartment van in the Colony, want u zult de rest van uw leven hier moeten verblijven." Een gloed van geluk gaat door me heen. Dit is meant to be. Het verdriet van weggaan wordt vervangen door geluk en warmte. Ik kan blijven. Ik blijf in the Colony! Nog voordat ik me wil omdraaien om het goede nieuws aan de rest te vertellen, wordt het beeld verstoord door een piepend geluid met een akelige frequentie. Dan word ik wakker. Darn it, ik kan helemaal niet blijven. Er zijn helemaal geen vluchten geannuleerd door the tornado’s. Ik ga bijna naar huis. En dan realiseer ik me; het was een droom.
Nog maar drie dagen en dan zit ik weer in het vliegtuig. De tijd hier was veel te kort. Het enige dat me nog excited kan maken is de wedding. Sarah gaat trouwen!
Alles voelt gewoon weer van ouds. Alleen dit maal heb ik boeken van college in m’n tas zitten en een koffer minder. Het is zo frusterend dat ik weer naar het koude kikkerandje moet om de hels des hels aka tentamenweek te moeten overwinnen. Maar hoe lang ik ook kan lullen over hoe jullie mijn situatie nooit zullen begrijpen, kan ik maar meteen naar het hoogtepunt van de trip gaan. IT’S CHRISTMAS TIME BABE
Zoals we in Nederland eerste, tweede en voor de echte liefhebbers zelfs een derde kerstdag hebben, doet Amerika het rustig aan en hebben we er maar een. Maria’s bevalling duurde ten slotte ook maar één dag, en geen drie. That being said, is Christmas eve day wel een wat bigger thing. Hier is kerstavond namelijk ook een hele happening. Qua eten leek het een soort thankgiving aan food dat we hadden. Helaas konden door de omstandigheden (mensen die kwamen aanvliegen uit andere Staten, hoogzwangere vrouw in het ziekenhuis ect.) niemand overkomen, en bestond kerstavond uit food food food en obviously Home Alone. Ik vond het helemaal prima. De dag ervoor hadden we al de cadeau’s uitgepakt omdat Jordon’s familie (Sarah’s verloofde) die volgende dag zou komen en omdat Lyle (hostbroer) zijn vrouw hoogzwanger in het ziekenhuis lag, en hij de volgende dag daar heen zou gaan. Nou laat me jullie wat vertellen guys, JA DE FILMS HEBBEN GELIJK!!!! Alles is HUGE hier en het ene cadeau overtreft het ander. Mijn absolute knaller was dan ook een Michel Kors tas.. Kerst is een big thing hier. Verder heb ik nog hele leuke andere dingen gekregen. Hopelijk past alles in de koffer.
Op kerstdag zelf zijn we ’s ochtends naar het ziekenhuis gegaan. Ook hebben we de stockings opengemaakt. Because in de sokken bij het openhaard zaten ook cadeau’s. Dit zijn de wat ‘kleinere’ cadeau’s in. Denk daarbij aan 50 dollar giftcards en losgeld. Yolo. Ik kreeg een giftcard van Ifly, oftewel indoor skydiven. WAJO. En dat heb ik dus gister gedaan. Of eigenlijk vannacht, want het begon half twaalf ’s avonds haha. Maar okay, back to the point. ’s Avonds kwam de hele heutemeteut over en werd er weer een hele tweede wereld oorlog voorraad aan voedsel op de tafel getoverd. Nadat alle buikjes rond gegeten waren (ondertussen ben ik al 10 kilo aangekomen) gingen we spelletje spelen. We begonnen rond 7 uur met de spelletjes, en zonder grappen stopte om half 2 ’s nachts. Harde kern hier. Mijn vakantie bestaat niet uit uitgaan en zuipen, maar uit spelletjes spelen en eten, en weetje? Het is veel leuker. Amerika is just the bommm.
Nu alle gezelligheid voorbij is, komt het einde ook weer nabij. Vanavond blijf ik bij een vriendinnetje slapen, morgen ga ik weer met een ander vriendinnetje winkelen waarschijnlijk en morgenavond is rehearsal dinner. (er moet namelijk voor de bruiloft geoefened worden voor het eetgedeelte, dus er is FOR REAL een EET REPETITIE. Dit betekent, uiteten gaan met z’n allen en non-stop kanen #lovemamericans)
Verder is dan op dinsdag de bruiloft en woensdag mogen de spulletjes weer gepakt worden.. Ik heb het echt super gehad hier, en begin al te kotsen bij het idee van de slapeloze nachten die ik volgende week heb omdat ik moet leren voor tentamens.
Ondertussen zit ik stiekem al plannen te maken voor m’n volgende tripje. Dit deel van m’n leven kan ik niet achterlaten, en het moet zo veel mogelijk terugkomen. Ik zat te denken aan either deze zomer (hostbroers graduation) en anders volgende zomer because no money.
Vandaar mijn lieve friends, ik heb een goed doel opgericht. Het heet; Tessa loves America. Er kan geld overgemaakt worden om haar het perfecte leven te geven en haar non stop terug te laten gaan naar Texas. Alle donaties zijn welkom.
Deze kerst is soo bright (LETTERLIJK)
Ik was eerlijk gezegd alweer helemaal vergeten dat ik het bestaan van mijn blog had heropgeroepen, vandaar dat het alweer wat later is. Maar niet getreurd, want ik ben er weer hoor..
Met nepnagels en al gaat het typen toch wat lastiger, maar dat maakt me toch weer een beetje meer Amerikaans dan eerst.
Ondertussen zit de eerste week er alweer op. Ik ben op de helft van mijn awesome tijd hier, en eerlijk gezegd voelt het alsof ik alweer bijna weg ga (ga ik ook..) Maarja, de plicht in Nederland roept ook weer. Toch zat ik hier liever nog een paar weekjes hier in het prachtige, zonnige Texas.
Donderdagavond kwam ik laat aan in Texas. De tussenstop ging niet door, omdat we het toch wel zouden redden met een tank en in Philly had ik wifi. Met wifi bedoel ik een moeder die alles voor me tot in de nopjes midden in de nacht voor me uit zoekt. Door deze digitale assistentie kwam ik op tijd aan bij de gate. Niet dat ik het anders niet gered had, aangezien de vlucht twee uur vertraagd was. WAT MOET IK TWEE UUR LANG DOEN IN MN EINZELGANGER BESTAAN?! Eenmaal in het vliegtuig begon ik toch een beetje in te storten, ik was al meer dan 20 uur op, en all by myself en had niemand om tegen te praten. Gelukkig was het maar 3,5 uur naar Dallas, dus ik was weer snel home sweet home. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, kwamen jut en jul al aanlopen met het mooie WELCOME BACK TESSA –sign. Natuurlijk moesten we on the way home even stoppen bij Ihop (het was 12.30 am).
De volgende dag was ik al ready om naar school te gaan. Helaas duurde de pret niet lang, toen ze zeiden dat ik de school niet in mocht in verband met me not being a student iets. #crying Ik mocht wel als de school om 12 uur was afgelopen komen, dus zo gezegd, zo gedaan. Eenmaal op school zag ik al snel heel veel mensen EN HET WAS ZO LEUK!! Het was heel leuk om iedereen weer te zien, zelfs de mensen die mij wel kende en ik nog nooit gezien had LOL LOL
Na school heb ik nog met wat friends gechilld en de rest van het weekend ook pretty much. Uiteraard was ik zondagochtend weer in de kerk te vinden.
Op zondagavond bleef ik bij een vriendinnetje slapen en maandagavond kwam er weer een ander vriendinnetje. Jaja, in zo’n korte tijd moet je zoveel mogelijk gedaan zien te krijgen. Dinsdag ging ik met weer een ander vriendinnetje naar the mall om te shoppen, maar helaas ben ik niet geslaagd. Wel kwamen we twee weer andere vriendinnetjes tegen en hebben we de hele middag bij Starbucks gezeten en gekletst. De dag daarna werd ik opgehaald door twee vrienden en gingen we gezellig ergens lunchen. Ondertussen had ik half Colony al wel gezien haha. Maar dat was uiteraard ook precies de bedoeling.
Vandaag is het donderdag aka CHRISTMAS EVE DAY. Ja, dit is ook een hele happening hier. We hebben niet veel gedaan naast lunchen met de fam. Verder chill ik hem hard hier. Kan niet geloven dat ik voor mijn gevoel alweer bijna weg ga. Soms wenste ik echt dat ik hier in Amerika woonde, te chill.
Verder heb ik qua kleding keuze een foutje gemaakt. Er werd mij verteld dat ik me op de cold kon voorbereiden, dus dat heb ik gedaan. Tot nu toe is het nog alleen maar boven de 20 graden geweest. Christmas be like, tanning time. LOL. Ergens heel raar, zo’n warme kerst, maar het reminds me of summer and dat is always good!!
Ik wens iedereen een super kerst toe! De hele familie komt van alle kanten over, dus dat wordt nog een gezellige boel. Verder hoop ik dat ik nog wat vrienden kan zien voordat de boel weer ingepakt moet worden. 13 dagen is OBVIOUS te weinig. Kan nu al niet wachten om weer terug te gaan!
En trouwens guys, such a disappointment. Ik had gehoopt dat er meer mensen ,naast m’n mams en tante, zouden zijn die de avonturen van Tessa wilde meemaken. En aangezien ik kan zien dat mijn verhaaltjes honderden keren bekeken worden, (WAJOO) moeten jullie wel een teken van leven achterlaten. Dusss, als ik jullie een vraag stel, reageer je dan? Becauseee I LOVE REACTIES
Genieten jullie ook zo van de kerst? Is het bij jullie wel lekker koud? (dit is een onbewuste pakkende indirecte zonder bijvoegelijk naamwoordelijke vraag waarop het onderbewuste in u hier antwoord op moet geven zodat ik ook een soort indirecte digitale feedback in de gedachte van kerst terug krijg)
Hoor graag van jullie kinders
Check ya later alligatorrrr.
Christmas 2.0
Donderdag 17 december 2015
Ik was van plan om nu maar een huiswerk te maken. Ondertussen zit ik alweer 3,5 uur in het vliegtuig en na meerdere pogingen om te gaan slapen, dacht ik; ‘Tess, ga maar eens wat huiswerk maken’. Na wat zoeken in m’n tas kwam ik erachter dat mijn boek hoogstwaarschijnlijk in m’n koffer zit.. Wel de carry-on koffer, maar aangezien ik bij het raampje zit en over twee mensen moet klimmen om op zoek te gaan naar een leerzaam boek, besloot ik deze keuze achterwege te laten. Nu moet ik ook toegeven dat ik geen moeite heb gedaan om alles wat we van internet kunnen afhalen om te leren, te downloaden, dus ook daar houdt mijn huiswerk project op. Oftewel, niks. Maar ach, een verhaaltje schrijven is ook niet zo erg.
Ik weet dat jullie deze niet zagen aankomen. Of eigenlijk, misschien zag je hem wel aankomen. Maar hoe je het ook wend of keert, je hebt er toch voor gekozen om dit te lezen. Ik zit namelijk in het vliegtuig (shocking, I know) onderweg naar Amerika. En dat niet zomaar. Ik ga naar Texas, en ben alleen.
Momenteel zit ik in het vervoersmiddel dat mij brengt naar een plek waar ik gelukkig zal zijn. Ik zal mijn kerstvakantie namelijk doorbrengen in the Colony, de plek waar ik nog geen half jaar geleden afscheid van had moeten nemen. En aangezien de avonturen van Tessa altijd een feest zijn om mee te maken, zal ik jullie deels ook op de hoogte houden. Eigenlijk werd ik gedwongen (love you tante Mo), maar zo heeft iedereen met de feestdagen wat te doen (mijn leuke blog lezen). Helaas zal ik hier geen weken, maanden, laat staan een jaar doorbrengen, dus veel spannends zal er niet verschijnen. Wel mogen jullie uiteraard bij mijn twee leukste weken van het nieuwe schooljaar zijn.
We vallen meteen met de deur in huis, en dit wordt waarschijnlijk weer een leuk boek om te lezen, maar ik kan er ook niet zoveel aan doen dat ik een reis van 16 uur te gaan heb (en mijn huiswerk niet wil maken).
Het wordt weer een gezellige boel in het prachtige Texas. Want ik ga hier niet alleen kerst vieren, maar mijn gastzus gaat trouwen! Deze twee activteiten waren voor mij de druppel; GROETJES NEDERLAND IK GA TERUG. En hier zit ik dan. Forever loner in het vliegtuig. En wat was me dat een avontuur. Wie kan ik achterna als ik naar de gate moet? Met wie kan ik rennen omdat we bijna te laat zijn om te boarden? Met wie kan ik praten als we nog 100 uur in het vliegtuig moeten wachten voor het opstarten? Wie let er in godsnaam op mijn spullen als ik naar de wc moet? Wie is mijn kussen om tegenaan te liggen en in slaap te vinden? Nou jongens, in je eentje op reis is heel wat, en Tessa is Tessa niet als ze het meteen groots aan pakt. Allereerste keer alleen vliegen, hup naar Amerika, yolo. So here I am. Gelukkig ging alles goed (behalve dat ik bijna te laat was bij het boarden) en tot nu toe ben ik blij. Maar nu komt het…. Ik moet overstappen! En het kan maar zo zijn dat ik daar minder dan 1,5 uur voor heb.. De overstap vindt plaats in Philadelphia (voor de trouwe lezers onder ons, JA HIER GING IK OOK NAAR TAYLOR) en hier vlieg ik later door naar Dallas Fort Worth. Maar dat is het probleem niet alleen.. We stoppen onderweg ook nog, omdat het kan, ergens boven New York omdat deze vlucht zo vol zit en we wind tegen hebben, zodat het vliegtuigje even kan bijtanken. Hierdoor weet ik samen met mijn overstapgenootjes niet hoeveel speeltijd we hebben om onze volgende vlucht te halen. En dan is het feestje nog niet afgelopen want ik moet ook natuurlijk door de douane voor de immigratie check + m’n koffer van de band afhalen en hem op de transferband zetten. In zulke situaties en deze gedachten leiden me maar naar een ding..; MAM WAAR BEN JE!!!!!
Gelukkig ben ik na al die maanden in Amerika heel volwassen geworden, en zal ik dit avontuur aangaan en overwinnen. Samen met de knuffels in m’n koffer wordt het een ervaring om nooit te geven. Voor nu ga ik maar slapen en films kijken, want oh nee toch, het huiswerk maken wordt niks.
Verwacht niet veel verhalen, maar ik had nu toch niks beters te doen, en verder, WELCOME LEZERS, TESSA IS BACK!!
