Nog een high school jaar?!!

Hallo kinders, daar ben ik weer! Dit keer met een speciale mededeling, maar aangezien we wat spanning moeten opbouwen zal ik de cliffhanger nog even uitstellen. SPANNEND

Afgelopen week was ook niet zo super aantrekkelijk. School is weer schooltje zoals altijd, maar het was wel leuk. Ik had trouwens in m’n vorige blog gezegd dat ik een zogenaamde Q&A zou doen, maar aangezien er echt maar drie vragen ofzo waren langskomen in mijn biljoenen lezers, heb ik besloten het een weekje uit te stellen. Morgen, overmorgen, overovermorgen en overoverovermorgen ben ik vrij omdat het pasen is en we morgen, jawel, een STUDENT HOLIDAY hebben! Wat een grap, het is ook wel zwaar zo hoor, het Amerikaanse schoolleven.

Afgelopen weekend was niks bijzonders. Zaterdag bestond vooral uit Gossip girl kijken en zondag hebben we weer een bezoekje gebracht aan de kerk. Ondertussen hadden Barbs (exchange student uit Noorwegen) en ik het erover hoe leuk het zou zijn als we hier graduation zouden kunnen doen. Iedereen heeft het er nu over, dat ze niet kunnen wachten tot ze uit huis zijn, en het is ook wel iets wat echt hoort bij een exchange student als je een tussenjaar neemt. Helaas peanutbutter ben ik natuurlijk weer een junior.. Maar toen kwam ik met een mega goed idee..

Nu ga ik over naar m’n spannende nieuws dat echt al super erg gespoiled werd door de titel, ik blijf nog een jaar! Dit komt natuurlijk als een shock aan voor iedereen dus ik zal het even haarfijn uitleggen.

Ik heb Travelactive gemaild of het mogelijk was om nog een jaar te blijven, zodat ik volgend jaar een senior zou zijn en met een leuk hoedje en jurkje aan zou kunnen lopen. Ze zeiden dat deze vragen wel vaker voorkwamen en dat het een heel proces is omdat je je visa moet laten verlengen blabla en je natuurlijk een appartment moet zoeken, of een nieuw gezien of natuurlijk je oude gezin. Je kan namelijk wel weer een heel nieuw ‘pakket’ aanvragen maar helaas kan ik nu geen duizenden euro’tjes uit m’n zak toveren. Dus ik al helemaal teleurgesteld enzo, en aan m’n hostfamily verteld en toen zeiden ze dat ik nog een jaar mocht blijven als ik wilde! Dus ik weer Travelactive mailen (snappen jullie het nog?) en mede delen dat ik al een tehuis had, en alleen maar m’n visa hoefde te verlengen.

Ik heb het er ondertussen ook al met wat member van het thuisfront over gehad, maar wilde het als een big surprise houden, dus vertel ik het nu zo. Het plan is dat ik gewoon nog eind juni naar huis ga. Eerst wilde ik gaan werken in Frankrijk voor m’n studie maar aangezien dat nu niet meer nodig is, blijf ik gewoon in Nederland. Ondertussen zoek ik een baan (hopelijk) in Nederland en verleng ik m’n visa. Als dit allemaal volgens plan werkt, kan ik eind augustus weer terug! De beslissing is nog niet 100% zeker maar I’M SOOOO EXCITED!! Ik zat de laatste tijd al heel erg aan het vertrek te denken, en hoe ik hier iedereen achter laat, maar het idee dat ik hoogstwaarschijnlijk weer terug kom voor one more year stelt me gerust. Ik hoop oprecht dat het allemaal lukt, want het lijkt me zo leuk. Als ik dan nog geld over heb, kom ik nog wel terug gedurende een vakantie. Als het goed is wordt het nu allemaal wat makkelijker, omdat ik niet meer met de organisatie ga en alle regels als hier niet werken of je familie niet zien vervallen.

Ik heb het ook al bij the counseler op school neergelegd en ze zeiden dat er wel eens eerder een exchange student was geweest die nog een extra jaar bleef en dat het mogelijk moest zijn. Het duurt natuurlijk nog wel even, dus echt diepe details weet ik nog niet maar ik heb er wel vertrouwen in dat het goed komt.

Het lijkt me zo leuk dat ik dan volgend jaar met m’n Amerikaanse vriendinnetjes graduation kan doen!! Natuurlijk ga ik Nederland wel missen, maar ik vind Amerika zooo leuk, dit is wel echt m’n tweede thuis, en daarnaast, dit is een once in a lifetime opportunity J

Nou dat was m’n mega nieuws. Met pasen gaan we verder gewoon naar de kerk en zijn er niet zoveel dingetjes op de planning. Als het goed is komt Nessa vanavond over en gaan we weer gezellig ketennnn.

Waarom Amerika zo raar is

Deze keer zal ik niet over m’n ordinairy schoolweek vertellen. Het was school, zoals altijd en daar valt weinig bijzonders over te delen. Ook in het weekend heb ik geen spannende avonturen meegemaakt en daarom leek dit me een goed moment om het over wat andere dingetjes te hebben. Zo heb ik weer wat opvallende dingetjes op een rijtje gezet. Ik had nog meer in de planning, maar ik zie dat het verhaaltje al wat aan de lange kant is, dus ik bewaar dat voor later.

Rare dingen. Het zijn er niet zo veel, maar dat maakt ze niet minder raar.

1. De studenten hebben bijna geen schoolboeken. De meeste boeken blijven op school liggen -als er überhaupt boeken gebruikt worden- om een zware schooltas te voorkomen en als je dan een boek hebt zit er geen kaftpapiertje omheen. Aan het begin van het schooljaar krijg je de boeken ook op school, ze worden dus niet opgestuurd. Alhoewel, boeken opgestuurd krijgen is volgens mij wel echt een middelbare-school-ding.
2. Verkeersregels! Misschien herkennen sommige die ook wel eens in Amerika zijn geweest zich hierin, maar geloof me, de regels zijn raar. Als je bijvoorbeeld wilt afslaan (naar links of rechts) en het stoplicht is rood, mag je gewoon gaan! De enige regel is dan dat je wel moet stoppen om te kijken of er niks aan komt. Een andere regel die ik ook had opgemerkt is dat als jij groen licht hebt, er gewoon auto’s van de andere kant aan kunnen komen, dus je moet alsnog wachten. Misschien heb ik het gewoon helemaal verkeerd begrepen, maar ik snap er nog steeds niks van!
3. Straws! De uitvinding wat Amerikanen betreft. Hoe wij hier alleen met rietjes drinken bij kinderfeestjes en als we een to-go soda hebben, drinken Amerikanen hier bijna alles met een rietje! Ookal ziet het er bij volwassenen toch wat kinderachtig uit, gelijk hebben ze. Het is beter voor de tandjes.
4. Bestek is andersom. Toen we op een doodgewone avond aan het dineren waren, wees ik mijn hostvader erop dat hij zijn bestek verkeerd vast had. Vork links, mes rechts, nooit geleerd? Vroeg ik toch wat verbaasd. Blijkt het hier andersom te zijn! Men hoort te eten met de vork rechts en mes links en alleen om te wisselen om te snijden. Arme ik, was er altijd zo trots op dat ik als linkshandige altijd goed at.
5. Deze regel is al redelijk bekend, maar omdat ik het volgens mij nog niet eerder verteld heb, zal ik het nu maar even ter zake brengen. Doggybags, beter bekend als to-go bags, is de normaalste zaak van de wereld. Vanzelfsprekend zijn de porties ook wat groter en is het minder gek dat je de hoeveelheid niet opkrijgt, toch nemen ze de kleinste beetjes mee. In Nederland gaat er eerst een wenkbrauw omhoog als je vraagt om die drie frietjes mee naar huis te nemen, hier is het helemaal prima. Wat ik wel grappig vond en in Nederland nooit gedaan wordt (omdat wij voor elk drankje wel moeten betalen) is dat ze zelfs hun drinken in een to-go cup meenemen. Eerst dus (GRATIS) drinken tot je niet meer kan (lang leven free refill) en dan een nieuwe voorraad in je doggycup mee.
6. Ik kan het hier mis hebben, en ik moet toegeven dat mijn hostfamily graag buiten de deur eet, maar in mijn ogen is uiteten hier niks bijzonders meer. Bij mij thuis gaan we meestal alleen uiteten voor speciale gelegenheden, hier is dat anders. Geen zin om te koken? Moe? Niks in huis? Gaan met die banaan! Natuurlijk hebben ze hier ook wel ons aantal fastfood restaurants in het kwadraat keer honderd.
7. Ramen, ik mis licht dat naar binnen schijnt, straalt,valt (?). Vooral bij badkamers. De meeste badkamers van de huizen waar ik ben geweest, zitten midden in het huis. Dat betekent dat er geen raampje of luikje voor frisse lucht te bekennen is, en dat vind ik toch wel jammer. Ook houden veel Amerikanen hun gordijnen dicht. Ik ben er nog niet helemaal over uit waarom dit gebeurt
8. Vooral ik struggle met dit probleem, alhoewel ik denk dat ik dit probleem deel met veel van mijn mede exchange student collega’s. Afvallen is echt een mission impossible. Helemaal als je , net als ik, niet echt een sporter bent. Elke dag struggle ik met de nieuwe uitdaging, en het eindigt altijd met ‘Ik begin morgen wel’. En natuurlijk zit je hier ook in een gastgezin en stel je niet zomaar eisen voor gezonder eten, maar pas je je gewoon aan, maar zelfs sporten is een ramp hier. Ik kom altijd wel met een excuus. Vooral als het 25 graden is, het is veel te warm om te sporten…
9. Laatst realiseerde ik me even iets zieligs. Wij hebben elke dag vier lessen, van 8.15 uur tot 3.30 uur. Elke dag hetzelfde vak. Voor ons saai, maar toen dacht ik opeens. Die arme docenten. Zij hebben dus géén dag vrij! Bij ons op school hadden we docenten die wel eens 4 keer per week werkten, maar hier moet elke docent aan de bak.
10. Hier kunnen wij als Nederlanders nog eens wat van leren. Geef eens een complimentje vandaag. Of weet je, geef er twee! Een aan een bekende en een aan een onbekende. Dat doen de mensen hier namelijk ook. De meest onbekende mensen wijzen mij op m’n leuke shirtje of mooie schoentjes. Lief is dat! Geef eens een glimlach op het gezicht van een stranger!
11. Dit is alweer het laatste. Voor alle toekomstige exchange students. Snelcursus flirten, jongens zijn cute en meisjes zijn pretty. Het is niet anders en het kan niet anders gezegd worden. Als je het dus met een vriendin over een jongen hebt en je zegt aah he’s pretty! Dan kijken ze je raar aan (zelfde wenkbrauwgezicht als bij de Nederlandse ober) en dan lachen ze je keihard uit. Misschien is het voor sommige logisch, maar voor de mensen die niet wisten, jullie besparen veel awkwardness. Jongens kunnen dus niet pretty zijn, maar wel cute!

Ik krijg veel vragen van mijn honderden lezers, en ik wil ze graag beantwoorden maar dan kan ik ze niet terugvinden of vergeet ik het. Dus bijdeze, volgende keer komt er een Q&A (Question and Answer). Vraag alles wat je maar wilt, en je vragen worden geholpen!

Geschiedenis lesje van Tesje

Hello again! Daar zijn we weer. Weer als in me, myself and I. Dit weekje was super relaxed and ik sta weer te springen om naar school te gaan morgen! Nog maar 3 maanden guys. Nog maar drie maanden. Ik zal de statistieken even voor je op een rijtje zetten. Moeders komt op 4 juni 2015 hier. 81 dagen. Dan nog 17 slapeloze nachtjes tot Tessa birthday girl is. Deze gekke meid wordt op de 21^e (98 dagen) omgetoverd tot een echte volwassen meid die nu zelfs in Nederland legaal mag drinken (!) en stemmen. Niet veel later zal de treurige maar ook heugelijke (is dit een woord? Als het het niet is, heb ik het zelf gemaakt en is het nu iets positiefs) dag aanbreken. De dag van vertrek. Op 30 juni, over 107 dagen (3 maanden en 15 dagen) zal ik, met Larbs en moeders aan m’n zij, afscheid moeten nemen van mijn Amerikaanse life hier en terugkeren naar het kikkerlandje genaamd Nederland. Time flies. 100 dagen klinkt nu nog wat lang, maar ik zit in m’n hoofd al helemaal met het vertrek. De gevoelens zijn zo dubbel.

Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien, maar aan de andere kant. What about my life here? Ik kom terug, dat is zeker, maar wanneer is dan de vraag. Ik zal het zeker missen. De quote gaat; ‘what’s harder? Building a life for 17 years and leave it behind for a year or building a life for a year and leaving it behind the rest of you life?’. You tell me. Maar nu mijn weekske!

Op zaterdag middag vertrokken we richting San Antonio. We stopten onderweg (na een uurtje of drie) bij mijn hostmom’s vader, die daar woont, voor een overnachting. We hebben die avond gegeten bij Salt Lick. Dit is een van de bekendste bbq plaatsen in Amerika. En ja, daar heb ik gegeten. Op zondag heb ik met een golfkarretje over zijn ubergrote property gereden en gingen we door naar San Antonio. Het is prachtig out there! We zijn door de regen langs de riverwalk gelopen en we hebben een boottochtje gedaan. Vervolgens hebben we heeeerlijk Mexicaans gegeten (spicey food-tong in brand- gadver) (#tessalustGEENmexicaans) en op maandag besloten we maar naar the Mall te gaan. Het was zo regenachtig dus echt op avontuur zat er niet in. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan the movietheatre and zagen we Will Smith shinen in z’n nieuwe film called Focus (goeie film). Die dag daarna klaarde het al redelijk wat op en besloten we gewoon wat rond te wandelen. We zijn naar de Alamo geweest. Mijn oprechte excuses dat ik hier niet veel over kan vertellen. Het enige dat ik er eigenlijk van weet is dat het beroemd is, het het gevecht was met de Mexicanen dat we hebben verloren, maar daarna/uiteindelijk toch hebben gewonnen anders was Texas nu een part van Mexio. Speciaal voor jullie zal ik nu even een research bij Wikipedia doen. Okee, let op mijn kinders en luister naar Tessa en haar spreekbeurt over Texas.. In 1821 was Texas een deel van Mexico na de Mexicaanse onafhankdelijkheid. In 1835 veranderde Mexiaanse dictator Antonio huppelepup een grondwet van 1834 en toen gebeurde er iets en daardoor wilde de Texas people meer onafhankdelijkheid. Toen was de slag bij Alamo (waar ik ben geweest) en daar verloren de Texanen. Vervolgens was er een slag bij San Jacinto (?) en toen was Texas onafhankelijk geloof ik. Op 29 december 1845. was gekke Amerikaanse president James K. Polk vastbesloten om Texas te bemachtigen als 28^e staat en dat gebeurde ook. Texas is dus pas 170 jaar een staat. Dit was mijn spreekbeurt. Zijn er nog vragen?

Op woensdag gingen we naar Seaworld. Heb meerachtbanen dan nemo's gezien, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik meer plezier heb in een karretje dan bij een pinguïn. We hebben veel shows gezien en het was heel leuk!

Op donderdag was het alweer gedaan met de pret en gingen we weer recht zo die gaat, naar huis. Niet helemaal recht want met een mini omweggetje zijn we weer eventjes bij opa gestopt voor een kopje koffie. Eenmaal thuis aangekomen dook iedereen wel en zoetjes in zijn lekkere bedje.

De rest van de week was niet bijzonder. Nessa bleef weer slapen en ik ging met Barbs naar de film (de Duff (slechte film)). Gisteravond was de ‘laatste’ springbreak free day en aangezien iedereen uit huis was besloten hostmoeders en ik naar de film Cinderella (goeie film) te gaan en wat te eten bij een Seafood place. Het was een leuke week en over twee weken hebben we weer een lang weekend met Pasen.

Conclusie: ik ben drie keer naar de bios geweest deze week en heb 6 keer buiten de deur gegeten. Conclusie van de conclusie: Amerikanen consumeren zooveel.

Eerst bezoekje aan de dokter is een feit

Hello everybody! Daar ben ik weer met nog snel een verhaaltje voor vertrek, cause guess what?! Ik ga over een uurtje naar San Antonio! Woehoe, en er zijn nog best veel dingen die ik moet doen dus voor de verandering zal ik het kort en bondig houden. Natuurlijk wil ik wel mijn excuus aanbieden voor het verlate blogje weer, maar ach, jullie zijn niks anders gewend.

Vorige week hadden we een soort kamp met de kerk. Door de vele sneeuw en ijs dat er lag (ja, hier in Texas ja) konden we vrijdagnacht niet bij de hostfamilies slapen maar gingen we met het hele gezelschap de kerk in! Het weekend was best leuk! We gingen allemaal spelletjes spelen, moesten ons kleden in de style van de jaren 80 en hebben allemaal voorstellingen en dergelijke gedaan. Het was erg gezellie! Op zaterdagnacht konden we gelukkig wel bij de hostfamily slapen (iedereen werd in groepen verdeeld, en elke groep bleef bij een gastgezin slapen) en op zondag was het feestje weer afgelopen.

De rest van de week was behoorlijk saai. Gewoon weer school waar niemand zin in had, en door het weekend waren we allemaal super moe. De laatste tijd gaat het best slecht met m’n keel en ik hoest al meer dan een maand, en ook dit begon nu toch wel echt te irriteren.

Op donderdag waren we…….. VRIJ! Whoehoe! Woensdag was er niks aan de hand en woensdag nacht begon het me toch een partijtje te sneeuwen! De volgende dag lag er 3,5 inch!! Ik herhaal 3,5 inch! Ik heb geen idee hoeveel centimeter het is, dus jullie zullen het ook wel niet weten, maar ik lieg niet als ik zeg dat ik denk nog nooit zoveel sneeuw gezien te hebben! En dat in Texas! Natuurlijk kon dit niet anders gevierd worden met een sneeuwpop te maken in de voortuin, en op het heuveltje in de buurt te sleeën. We zijn toch vrij! Helaas kon deze pret niet te lang duren. Op een gegeven moment werden de zaken serieus en moesten we prioriteiten stellen. M’n keel werd er niet beter op en ik liep nog steeds te hoesten. Ik was al naar de nurse op school gegaan en ze dacht dat ik geen keelontsteking had maar ze zei dat ik het wel eventjes moest laten checken. Nou hier komt het hoor. Een bezoekje aan de dokter als buitenlander in Amerika is niet met een handomdraai handomknop handdraai (die ene uitdrukking) gedaan. O MIJN HEMEL WAT EEN GEDOE.

Het begon met alle informatie op te zoeken van de organisatie waar ik hier mee ben. Ik moest kijken waar ik mee verzekerd was, of het allemaal klopte, wat ik allemaal mee moest nemen naar de dokter ect. Vervolgens opzoek naar een (goedkope) dokter hier in de buurt die take care neemt over buitenlanders. Na lang wikken en wegen hadden we iets gevonden. Dus hop, moeders, hostzuster (niet de echte zuster, want we gingen op weg naar een zuster, ha-ha) en moi jumpen in de car door de sneeuw (heel avontuur) op naar doktertjelief. Eenmaal daar aangekomen was er een wachtrij van 2,5 uur. Tweeëneenhalfuur. Zo de knetters. Dus ja, wat doen Amerikanen als ze tijd moet vullen? Op zoek naar eten! Dus wij gingen ergens fastfood zoeken (of course) while we aan het wachten waren op m’n beurt.

Om een dokter alleen al te bezoeken ben je al 100 dollar kwijt. Dan is er nog niks gebeurd. De dokter hoeft dus nog geen woord tegen jou te zeggen en op het moment dat jij binnen komt heeft hij al 100 dollar binnengehaald. (BELAAAAACHELIJK). Vervolgens was er dus een onderzoekje, gesprekje en toen ging ze naar m’n hart kijken, m’n bloeddruk meten ect. Gelukkig geen keelontsteking, wel een te hoge bloeddruk, opgezwollen keel en iets met m’n neus. Ze raadde me dus aan om toch maar aan de antibiotica te gaan, en dus ben ik nu officieel een patientje hier in America. Vervolgens moesten we de medicijnen betalen, en ook daar ben je wat dollartjes voor kwijt. Zulke dingen laten me wel weer realiseren hoe goed we het eigenlijk hebben in Nederland. Natuurlijk krijg ik het wel terug van de verzekering, maar die Amerikanen hier hebben dat niet. Stel je hebt een of andere gekke koeienziekte, wie gaat daar voor betalen? Ben blij dat ons ziektesysteem toch wat anders in elkaar zit.

Gisteren (vrijdag) kwam Nessa weer eens gezellig langs en gingen we met z’n allen (Nessa, Jackson (hostbroer), Jason (Jackson’s friend), Matthew (Jackson’s andere friend) en ik ) chillen. En dan nu zit ik hier. Gepakt en wel ready voor m’n eerste familie tripje naar San Antonio. Voor mensen die niet weten waar het is, het ligt hier gewoon in Texas. Voor mensen die denken, pff das helemaal niet ver, das niet belangrijk of cool, het is wel zes uur rijden. Je kan 10 uur doen over een rondje Texas, kunnen we van Nederland nou niet bepaald zeggen.

Dit was het verhaaltje voor het slapen gaan voor jullie dan alweer, ondertussen stap ik de auto in en geniet ik lekker van m’n SPRINGBREAK! Groetjes uit het weer-onzekere (de zon schijnt nu) Texas.

Funfact: donderdag waren we sneeuwvrij (-4 graden) vrijdag konden we nog net niet zwemmen (17 graden)

vrijheid blijheid

Hallo vriendjes en vriendinnetjes, daar ben ik dan alweer. Hallo vriendjes en vriendinnetjes, nog wat (titelsong Bassie en Adriaan #childhood)

Hee geachte familie, vrienden, kennis, schoolgenoten, voetbalgenoten, zanggenoten, musicalgenoten, treingenoten, fietsgenoten, dansgenoten, vreemdelingen, strangers en dieren. Welkom op een avontuur bij Tess. Deze week heb ik weer wat speciale dingetjes voor jullie in Phetto. Wil je weten wat het is? Kijk dan snel mee! (lees: lees mee)

Vorige week vertrok ik met m’n koffertjes naar een nieuw thuis. Denk nou niet, ja, dat is je gewoonte geworden, want dat is het niet. Foei, niet zo judgemental zijn jullie! Dat weekend begon al meteen goed, we gingen al van foodketen naar foodketen en hebben meteen al kei leuke dingetjes gedaan. Op maandag waren we vrij. Het was Presidentsday. Als dat nou geen belangrijke dag is om een dagje off te nemen, weet ik het ook niet meer. Helaas moesten we de rest van de week wel gewoon naar school.

Toen was het alweer weekend. Jaja, de week gaat snel! Grapje, alleen als je zegt ‘en toen ging ik naar school een week en toen was het weekend’ gaat het snel, want diep van binnen weten we hoe sloom een schoolweek is. Je wordt wakker, je draait je nog een keer om, snoozed the wekker nog even, je belooft jezelf dat je die avond vroeg naar bed gaat wetende dat je dat toch niet doet, trekt de kleren van gister aan omdat die voor het oprapen liggen, grijpt wat voedsel uit de kast en sjokt naar school. Vervolgens take je een nap first period en word je langzaam wakker het tweede uur. Na een paar uur realiseer je dat school altijd een eeuwigheid duurt en vraag je je nog af hoe lang het duurt voordat school voorbij is. En dan ben je uit, kom je thuis, ga je 101 dingen doen en voor je het weet is het weer na middernacht (full disclosure: ik zal té lang na te denken of het midernacht was of middernacht #schande) En dan dit vijf dagen lang. En dán is het pas weekend. Dus, nu we bij het weekend zijn aangekomen, zal ik daar maar eventjes zoetsappig over vertellen.

Op zaterdagochtend had ik een Bridal shower. WOEHOE ZO COOL! Jaaaa, mijn first bridal shower ever en dan ook nog eens in Amerika! Retteketet, wat een pret! Mijn hostbroer gaat trouwen en zijn fiance gaf een Bridal shower. Het was ontzettend gezellig en we zaten met z’n allen een paar uurtjes in de kerk. Daarna gingen we thuis met z’n allen wat spellekes spelen. Iets wat ik heel leuk vind. Mijn familie denkt natuurlijk wel eventjes een momentje nu, huh Tessa en spelletjes spelen? Jij was altijd degene van het gezin die nooit ergens zin had, maar lieve iedereen, ik moet iets vertellen. Ik ben een ander mens. Ik ben niet de oude Tessa die je denkt dat ik ben. Ik ben een veel behulpzamer, dankbaarder, liever en vooral ook dikker persoon geworden. Iemand die beter beheerst in het spreken van Engels, en iemand die haar moedertaal waar ze iedereen op hoorde af te kraken barely beheerst. Het is echt een grap om te zien hoeveel ik nu oprecht struggle met de taal. Net zoals net, iedereen op hoorde af te kraken. Er gaan twee dingen nu door m’n hoofd. 1. Iedereen op used to afkraken klinkt voor mij beter (klinkt natuurlijk ook helemaal nergens naar) 2. Die zin klopte al voor geen ene inch (nu we toch al op het Amerikaanse leven zijn ingesteld zal ik het matrix system ook maar achterwege laten #slechtegrap)

Na het competitive bezig zijn (misschien is het jullie opgevallen dat ik ook wat meer Engelse taal erdoor heen gooi, is goed voor elk, net als melk (rijmt #slechtegrapagain). Wow, realiseer me nu dat ik tijdens Sinterklaas eigenlijk een gedichtenblog had moeten maken. Misschien ga ik dat nu even doen, gewoon omdat het kan:

Na het competatief bezig zijn, was er geen pijn.

Ik ging namelijk naar een vriendin, en oh, ik had zo’n zin (om daar heen te gaan). Toen ik bij mijn vriendinneke aankwam, ging ik niet eten uit een pan.

Nee, we keken Netflix, dus ook geen DVD.

Netflix was super oke! (deeveedee, okee, het rijmt, don’t judge).

Ook bleef ik bij haar slapen.

Dit hadden we al besloten voordat ik begon te gapen.

De volgende dag moesten we om 7 uur opstaan voor een bezoekje aan de kerk.

En poe, we waren moe, maar gelukkig zijn we sterk!

Na wat uurtjes in de kerk te hebben doorgebracht, ging ik weer naar huis.

Daar was het super pluis.

Dit was m’n super korte verlate Sinterklaas blog gedicht voor jullie. Want hey, beter laat dan nooit. Maarrrr… toen kwam het leuke van deze week. Het was zondagavond en we kregen een sms, telefoontje én e-mail. SCHOOL WAS GECANCLED VOOR MAANDAG IN VERBAND MET DE SNEEUW EN IJS! Woehoee party hardy. That means, WE CAN SLEEP IN! Nu is het tijd voor een liedje.

Sneeuw en ijs, kiele kiele kou kou, toch wil ik naar buiten

Sneeuw en ijs, kiele kiele kou kou, toch wil ik naar buiten

Jasje aan, knoopjes dicht, schoentjes aan, goed gedaan

Mutsje op, en wantjes aan

Dit lied kent alleen mijn family en alle kinders uit m’n broertjes klas van groep 2 vrees ik. Maar goed, sneeuw! Dit betekende dus ook, maandag nietdoen-dag. Beetje luieren en chillen met Barbs. Haar hostparents zijn out of town en dus blijft ze tot donderdag bij mij slapen. Feestje. Nu is het weer tijd voor een liedje.

Feestje van Keesje, was een verrassing, maar het feestje ging niet door.

Feestje van keesje, was een verrassing, maar het feestje ging niet door.

Dit lied kent alleen de mensen die de chips reclame hebben gezien enkele jaren geleden, of wiens naam begint met een K en eindigt op ees, en hoogstwaarschijnlijk zijn er nog wat meer geluksvogels die dit lied kennen.

En ondertussen was het alweer maandag middag 5 uur en kregen we het volgende berichtje. Nog meer sneeuw- en ijspret! Weer een dag vrij. En het ironische van dit alles is, dat er bijna geen sneeuw en ijs te zien is. Natuurlijk, wel een innieminnie beetje, maar lang niet zoveel als wij hebben in Nederland. En, especially in the Netherlands no reason to close the school. Maar omdat ze hier natuurlijk schoolbussen hebben (ze zijn geel) is het allemaal wat gevaarlijker. Maar goed, weer vrij. En toen was het woensdag en dat is vandaag. En toen moesten we weer gezellig naar school. #huilmomentje. En blijkbaar hadden we vandaag een koorconcert. Wist ik natuurlijk niet, maar ach, ik pas me aan aan het Amerikaanse volk. En nu zit ik hier. Wachtend op de rest van de week. Dit weekend gaan we op een soort kamp met de kerk en het schijnt kei gezellig te zijn, well, we shall see.

Nu wil ik deze laatste paragraaf weer even besteden aan het vragen of mensen die dit lezen wel echt leven. De laatste keer dat ik nadrukkelijk om een reactie vroeg, kreeg ik rond de 40 reacties. Ik wist niet dat ik zoveel vrienden had. Toen ik las dat de helft van de reacties van mensen waren die mij niet kende, omdat ze via Travelactive, de krant, tv, social media of mond op mondreclame van mijn ubercoole blog hoorde, realiseerde ik me dat ik inderdaad geen 40 vrienden had. Maar goed, dat vind ik KEI EN KEI LEUK! Daarom doe ik weer een minnie oproepje, zou je alstublieft willen zeggen hoe leuk of stom ik schrijf? Of vertel over je dag, hoe is het daar in Nederland? Of hoe is je liefdesleven? Hoe gaat het met je hond? Wil je ook een high school jaar doen? Ken je me niet? Waarom klik je dan op mijn verhaaltje? Schrijf ik niet veel te uiteenlopend? Kunnen jullie niet te veel zien van m’n gedachtes? Let me know! Ik vind het leuk om na het typen van al deze lettertjes ook wat lettertjes terug te zien. Hier gaat het allemaal goed verder, nog vier maandjes guys. Hou je haaks!

Tessa Tegendraads

Goodmorning sunshines, vandaag heb ik me toch weer een nieuwtje voor jullie. Alleen m’n cooole mams en paps zullen deze titel begrijpen, maar das ook de bedoeling. HE MAM EN PAPS! Maar goed, back to the news, vandaag zal de cliffhanger van last week onthuld worden.. Zijn we wat zenuwachtig? Voelen jullie het al kriebelen in de buikjes? Ik wel! maar voordat we daar komen, zal ik eventjes afgelopen week vertellen.

Afgelopen week was een treurige week. Een gat in m’n hart, geen repetities. De dagen waren grauw en dark. Maar het leven gaat door.. er stond namelijk nog van alles op het programma, namelijk..: niks. Serieus, je moet gewoon dingen met school na school doen hier, omdat je leven anders zo dodelijk saai is. (does this make sense?)

Op maandag was blijkbaar m’n hostmoeder jarig. M’n hostdad vertrok die ochtend naar Las Vegas voor werk, en ik had hem nog gezien maar hij heeft dit kleine detail van de dag niet met mij gedeeld. Toen ik die dag vroeg thuis kwam van school en wat aan het rondsurfen was met m’n surfplankje op Facebook, zag de mededeling van de birthday van een familymember. Nou, dat is awkward. Ik vond het persoonlijk iets nieuws dat niemand daar over praat, maar goed. We moesten een oplossing bedenken. Na mijn geweldige fantasie zijn weg te laten gaan, ontstond er een prachtige tekening met de boodschap Gefeliciteerd. Het hagelslag pak dat moeders had gestuurd werd omgetoverd in een magisch cadeau en voor ik het wist was ik klaar. Lintje erom heen, envelopje erbij en ze was gelukkig. Blijkbaar wilde ze het ook niet vieren, en ze was dan ook erg verrast dat ik er van af wist. Ik zei maar dat ik een goed geheugen had. (ze hebben het nooit verteld, dus daar zal ze ook wel van opgekeken hebben)

De week ging voorbij en nu heb ik niks meer te vertellen voor de cliffhanger. Mag ik wat tromgeroffel mensen? Ja, nog een klein beetje meer… en dank u zeer. Daar komt het hoor.. Ik ben weer van hostfamily veranderd. Poef, dat is eruit. Nu kijk je op, denk je allemaal gekke dingen en ben je stom verbaast. Ga maar van de grond af, terug op je stoel, even rechtzitten en je kan weer verder lezen. Do not worry, Tessa shall this hairfine explainen. Oke, dus. Ik ga er niet te veel woorden aan vuil maken, want dit blijft de grote boze wereld van internet waarin iedereen op de loer is, maar ik kan er wel wat over zeggen. Onder mijn coole lezers die overwegen om ook een high school jaar te doen, don’t worry. Ik ben een bijzonder geval. Het wisselen van hostfamilies komt niet heel vaak voor, laat staan twee keer. Daarnaast, het is niet heel makkelijk om van hostfamilies te wisselen. Het is niet zo dat als ze een keer geen goeiemorgen tegen je zeggen, de organisatie je al je koffers laat pakken.

The story behind the story..

Opa en oma waren hele lieve mensen. Oprecht. Hij werkte, zij niet maar dat maakte niks uit. Helaas zat de auto-regel (ik mocht niet bij tieners in de auto) me ontzettend in de weg. Daarnaast waren opa en oma huismusjes en bleven ze graag thuis, waardoor ik zelf ook niet zo vaak de deur uit ging. Zelf wilde ik ook niet teveel van ze vragen, om me van place naar place te brengen. Daarnaast voelde het ook niet echt als een ‘familie’ omdat ze veel tv keken en we niet zo veel deden. Het voelde gewoon niet als thuis. Elke maand moeten we maandelijke questions invullen van onze CR over hoe onze thuissituatie is. Ik heb verteld over mijn situtatie en de oplossing die ik had. Op dat moment was mijn hostmoeder in San Antonio maar toen ze terug kwam heb ik er met ze over gepraat. Veel tijd om actie te ondernemen was er niet omdat m’n hostdad naar Las Vegas ging voor werk, de tijd zal het leren.

Afgelopen zaterdag, eergister dus, ben ik verhuisd. Ik ken deze mensen al want het zijn vrienden van de ouders van Barbs (exchange vriendin uit Noorwegen). Ik ben zooooo blij dat ze me wilde hebben. Ik weet dat je nooit van het beste uit moet gaan, maar dit is echt het Amerikaanse leven waar je van droomt. Groot huis, zwembad in de tuin, groot bed, inloop kast bladiebla. Ik denk nu echt dat ik kan zeggen dat ik m’n plekje heb gevonden. Daarnaast ben ik ook blij dat ik ze al ken, en ze lijken ontzettend happy met mij te zijn. Ik ben hun eerste exchange student en hoop een goed voorbeeld te zijn zodat ze hierna nog meer students zullen hosten. Het lijkt me ontzettend leuk als ik hun hiermee kennis kan laten maken. Ik heb al meer met dit gezin gedaan de afgelopen dagen dat met mijn andere hostfamilies en ik ben ontzettend blij. Het gezin bestaat uit een vader, moeder, twee zoons en een dochter. De 16-jarige zoon woont nog thuis en is een junior. De andere twee zijn al het huis uit en de oudste zoon gaat trouwen in April. (WEDDING WOEHOE). De dochter heeft ook een relatie en de kinders + aanhang zijn veel over de vloer. We spelen veel spelletjes en doen gezellige dingen. Leukie leuk. Op zondag gaan ze naar de kerk en daarna ergens lunchen. Momenteel maakt moeders een ontbijt met egg, sausage en cheese voor me. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een hostfamily member ontbijt voor me maakt, cool cool, supercool. En na het eten zeg ik; het eten heeft goed gesmaakt, zeg dat na (ook dit snapt alleen familie Willemsen).

Dit was de cliffhanger, momenteel ben ik nu cliffhangerloos, maar ik weet zeker dat er weer wat interessants aankomt. Vandaag ben ik vrij, want het is een belangrijke dag om niet naar school te gaan, namelijk Presidentsday……………………………………..

Dit was het nieuws weer voor vandaag, vanavond ga ik naar m’n hostzus dr huis (ze woont hier nog wel in the Colony) om the Bachelor te kijken. Ik ben alweer 202 dagen in Amerika guys. En eerlijk gezegd, ik had er graag nog 202 bij gewild.

I'm still alive!!

SUPRISE! Ik leef nog! Dit kan voor sommige misschien wat schokkend aankomen. We kunnen er dan ook lang en kort over praten, we kunnen met z’n allen eventjes een minuut stilte nemen om te realiseren hoe slecht ik ben in een blog bijhouden, of we accepteren the way of life, geven Tessa nog een tweede kans en vergeven haar. Ik kies het laatste. Dus, haters kruisje rechts boven. Plaats reactie, want R&R is back maar ben geen sneltrein. (Alleen kinders uit the 90’s snappen dit). Maar daarom zal ik jullie vandaag verwarmen, met het langste verhaal dat je waarschijnlijk ooit gelezen hebt op deze fantastische website. Ik verwacht dat ook veel reacties van m’n fans. Dus mijn lieveling, spuit nog wat extra slagroom op je chocomelk, pak het ene dekentje er eventjes bij, kijk naar buiten en realiseer je dat kerst nog wat maandjes verweg is, en denk eventjes aan Tessa dit dit verhaaltje onder het genot van 22 graden buiten typt. Today, I’m gonna take you to a whole new world (reference Aladdin, hint)

Once apon a time, toen Tessa nog haar blog schreef, maakte ze veel avonturen mee. Na het schrijven van haar laatste verhaaltje op haar reismee blog ging ze slapen. Die week is ze naar The Counselor gegaan om haar subject Chemistry te veranderen. ‘Pff, chemistry, denken ze nou echt dat ik dat ga volgen?’ Het stoom kwam nog net niet uit haar oren. ‘Wat denken ze wel niet? Dat ik dat voor Jan doedel heb laten vallen in Nederland? Om het hier weer te volgen? Amehoela!’. Met genoeg excuses om dit verschrikkelijke vak te laten vallen stapte ze op de vrouw af. Na een gesprek van minuten en minuten werd er een lijn getrokken. Tessa was right. Ze hoeft geen chemistry te volgen. Ze had uitgebreid uitgelegd hoe ze het vak al had afgesloten in Nederland en dat ze er later niks mee wilt doen. Na het overtuigen van de vrouw hoefde ze alleen nog maar een email te sturen naar de Nederlandse organisatie en de Amerikaanse en als zij akkoord gingen kon er niet nieuw vak gekozen worden. Zo gezegd, zo gedaan. Chemistry was verleden tijd, maar wat werd de nieuwe stap van haar toekomst? Zo veel keus.. Van koken en naaien tot journalism en money makers. ‘Natuurlijk is er veel keus’ denkt Tessa ‘dit is Amerika, het kan niet anders’. Na lang wikken en wegen besloot ze voor het vak journalism magazine te gaan. Als ze nooit ontdekt wordt op youtube of op straat met haar zangtalent, heeft ze tenminste nog wat schrijf lesjes in Amerika gevolgd voor haar back-up plan. Tevreden ging ze weer naar huis. Vanaf nu stonden de volgende vakken op haar papiertje; English 3, Dance, Choir and Journalism magazine, appeltje eitje.

Na een week lang zwoegen en ploegen was de toetsweek over. Wat een werk (not) had Tessa hier in gestoken zeg.. Nachtenlang heeft ze wakker gelegen om te studeren voor haar vakken (not) en de blaren op haar handen waren niet op twee handen te tellen (not en slechte grap) En toen kwam de uitslag, Tessa bleek A-honor te zijn. Dit betekent dat al haar cijfers hoger waren dan 90 out of 100 and hiervoor kreeg ze een speciale diploma en werd haar naam op een poster in de school gehangen samen met de andere lucky birds. Hoge cijfers voor een toets, Tessa had zoiets never nooit aan zien komen (not). Wat een feestelijke dag was het toch. Ondertussen werd er ook nog heel wat af gerepeteerd voor Aladdin, het feestje kon beginnen. De shows kwamen eraan!

Maar toen sloeg de bliksem in. Het was 30 januari. Tessa voelde zich niet zo lekker, en ging deze vrijdag avond om 9 uur slapen. De volgende ochtend stond er druk programma op de boeg. Ze zouden met alle exchange kids naar een Rodeo gaan in Dallas! Om de spanning op te bouwen zal ze daar eerst over vertellen. Dit doet ze in de ik-vorm voor de afwisseling van het perspectief van de vertelling van de avonturen van Tessa in Amerika (mooi gezegd Tess). Ook zal ik hier een nieuwe paragraaf voor openstellen.

GA NOOIT NAAR EEN RODEO! I love vlees, I hate dieren maar dit is oprecht het zieligste wat ik ooit in m’n leven hebben gezien. Van varkens tot stieren tot koeien tot paarden, ze worden allemaal gemarteld en nog net niet afgemaakt. Die arme, arme, beestjes. Ik vind het oprecht zielig. En wát een entertainment voor de real Cowboys hier! En maar schreeuwen dat ze harder moet zijn voor de beestjes of sneller en weet ik wat. M’n beide oren werden meegebrult door de vreselijke, niet dunste, man van de wereld. Z’n Cowboy hoedske stond hem dan weer wel goed. Maar goed, zielig dus. En het gedeelte dat ik niet snap, niet alleen de dieren worden gemarteld, ook de mannen op het dier zijn slachtoffers voor het leven, wat een ongein zijn. Er was er zelfs een die van z’n paard viel na een of ander gaar gevecht waar een nuchtere Hollander toch niks van snapt en hij bleef liggen. En liggen. En liggen. En bewegen? Ho maar. Daar lag die man, doodstil in het midden van het zandvlakte ding. En toen werden er geluidsgolven door de speakers geproduceerd die het volgende zeiden: ‘The question is not IF it will happen, but WHEN it will happen. Let’s all pray fort his man that he’s gonna be fine. Na een halve hartverzakking (moest net zelf nog niet worden afgevoerd worden) stond deze stoere Cowboy weer op en liep het veld half verminkt uit. Advies, Texas, je bent hartstikke leuk maar laat die arme beestjes met rust. Misschien is het ergste nog wel dat deze oelewappers er ZIEK voor betaald krijgen. Ja, je leest dit goed. Je kan millionair worden met op een stier zitten en proberen er niet van af te vallen, belachelijk.

Maar we gaan verder. Het was vrijdagavond en Tessa ging vroeg naar bed. Toen ze de volgende ochtend wakker werd, klaar om naar de Rodeo te gaan, ging het mis. Haar stem was weg. Omdat ze haast had, kon ze niet zoeken naar het stemgeluid en op de Rodeo was het daarom ook lekker rustig. Dat weekend bleef ze bij haar vriendinnetje Barbro slapen omdat haar hostparents er weer eens vandoor waren. Toen ze terug kwam van van de Rodeo was het non-stop hoesten al begonnen en ook die avond lag ze om 9 uur in the guestroom te slapen met hoge koorts. Het was eventjes mis. Hoofdpijn, buikpijn, keelpijn, hoesten en proesten en ook de stem waren enkele consequenties van de drukte die ze had de afgelopen weken. Maar tijd om ziek te zijn was er niet, de volgende ochtend moest ze mee naar de kerk en lunchen, en school missen zat er al helemaal niet bij. De dress rehearsals voor Aladdin waren begonnen wat betekend non-stop repeteren, kostuums aan, lange avonden en dinner op school. De ene helft tijdens het repeteren heeft ze gedaan alsof ze aan het zingen was en de andere helft heeft ze de longen uit d’r keel gehoest. Als dat maar goed komt voor de voorstelling begint..

De rest van de week kon ze dan ook niet zingen in choir. Ze liep als een zombie door school en dronk niks anders dan thee. Haar koor docent adviseerde om naar de dokter te gaan, omdat er hoogstwaarschijnlijk sprake zou zijn van een infectie in de keel. Wat moest er nou gebeuren met haar line? Wat als ze haar beroemd-makende zin niet meer kon zeggen? Waren al die weken repeteren in haar kamertje voor niks geweest? U weet het na de reclame.

- reclame –

Previously by Tessa en haar avonturen in Amerika! Tessa werd ziek en kon niet meer zingen en repeteren voor de schoolmusical, zou ze haar zin nog kunnen zeggen? We zien het nu!

Tessa deed het rustig aan. Ze durfde niet teveel van haar hostfamily vragen, dus een retourtje naar Walmart voor wat medication zat er niet bij tot een dag voor de show. Het medicatiekastje in huize Price werd afgezocht en alles werd ingenomen wat er te vinden was, koste wat het kost, Tessa had een stem nodig. Het is potverdorie geen kleine Zeemeermin waarin ze benen wilt! (ik hoop oprecht dat iemand deze grap snapt, anders is het vet awkward).

Gelukkig deed ze heel rustig aan en na honderden cough drops and andere zooi werd het minder. Wat een opluchting, ze kon haar lijn nog schreeuwen! En toen kwam het moment.. SHOWTIME!

Aladdin, wat een avontuur.. (ik praat weer in de ik-vorm eventjes voor het gemak) Het was zo zo zo leuk! Iedereen was zo ontzettend goed en ik heb genoten met volle teugen. Ik ben zo trots en thankful dat ik hier een deel van hem kunnen zijn. Ondanks dat m’n stem verschrikkelijk klonk en ik daar toch enigszins meer dan teleurgesteld in ben, was het zo leuk. Helaas zijn er zover nog geen platencontracten aangeboden en ben ik ook nog niet gebeld door Hollywood, maar hey, ik wacht rustig af. Ik ben nog steeds hoestende en wat ziek maar het is al vele male beter dan eerst. Naar de dokter wilde ik niet gaan omdat het zoveel gedoe is en ik het geld van de dokter waarschijnlijk pas heel laat terug krijg, en daar wacht niemand op.

Het is nu maandag, de eerste dag van geen repetitie, en er zullen nog vele van zulke dagen komen. Het enige wat ik nu kan denken is hoe ontzettend erg ik me ga vervelen de aankomen tijd… * huilt*

Volgens mij is iedereen nu weer up to date van de avonturen van Tessa. Er zullen vast nog wel meer gebeurtenissen zijn die hebben plaatsgevonden, maar momenteel zijn ze niet belangrijk genoeg om ze met jullie te delen. Verder is er nog een zaak gaande, maar daar kan ik helaas niks over zeggen. Ik heb natuurlijk een cliffhanger nodig om jullie zoete kinders weer te laten snakken naar m’n volgende verhaal.

Mijn nog maals excuses voor mijn blog dat enigszins wat overtijd was, maar hey, yolo. Hopelijk maken deze bijna 1700 woorden alles goed..

Het talent wordt erkend

Het is weer zo’n zondag waar je de hele dag niks doet en alleen maar een beetje naar John Mayer luistert. Zo’n dag dat je net zo als thuis alleen maar in je pyjama rondhangt en alleen je bed uitgaat voor voedsel. Zo’n zondag waar ik jullie maar eens op de hoogte zal brengen van mijn weekelijkse avonturen.

Afgelopen week werd het weer tijd om school maar eens te bezoeken. Fijn. Alle vriendjes weer zien die je normaal niet ziet, eventjes met de docenten bijpraten. Miste m’n tweede huisje wel. We begonnen weer direct met repeteren voor Aladdin. Je maakt lange dagen maar het is de moeite zeker waard. Nu ze de theaterzaal aan het verbouwen zijn is het hele zooitje verhuist naar de kantine, wat het soms wel wat lastiger maakt om te repeteren door gebrek aan ruimte. Maar ach, wij passen ons wel aan.

Dan wil ik nu even stilstaan bij een héél belangrijk moment. Het was donderdag 8 januari 2015. Rond 5 uur lokale tijd. We waren de eerste akte aan het blokken. Dit betekent dat je het eerste stuk voor de pauze doorloopt. We waren bij de marktscene aangekomen en iedereen werd door de docent (regisseur) op een plek gezet. En toen gebeurde het. Hij kwam naar me toe. Hij wees naar me. Ik voelde het zweet bij me uitbreken en m’n hoofd rood worden. Verschillende gevoelens borrelde naar boven en ik merkte aan alles dat ik die ene seconde in het middelpunt van belangstelling stond. Hij keek door z’n bril naar het script. Door onzekerheid wist ik niet waar ik moest kijken. De tijd stond even stil en toen kwam die ene zin uit z’n mond. ‘En dan zeg jij Tessa, he stole her bread’. Het ging zo snel. Ik keek om me heen. Had hij het tegen mij? Ik snakte naar bevestiging en vroeg het nog even na. ‘Ik? Zeg ik dat?’. ‘Ja, jij’ en alles ging verder alsof er niks was gebeurd. Ik nam een momentje voor mezelf om dit door te laten dringen. I got a line is het enige dat er door m’n hoofd kon dringen. Voordat ik het wist stond ik te dansen en te springen. IK MAG WAT ZEGGEN! IK HEB TEKST IN DEZE MUSICAL! IK WORD ONTDEKT! Van blijdschap begon ik nog net niet te huilen, maar ik was als een kind zo blij. Een vriendinnetje van mij mocht deze euforie van geluk ook ervaren en ook haar werd een zin toegewezen. We hebben al besloten om drie keer per week te repeteren zodat we zeker weten dat we onze tekst van binnen en buiten kennen. Vanaf dat moment wist ik het zeker: mijn Amerika avontuur kan niet meer stuk.

De rest van de week ging een beetje langs me heen. Ik kon alleen nog maar denken aan die ene zin. Aan het publiek dat het meisje ‘met die ene zin’ zometeen niet gaat vergeten. Aan de consequenties en gevolgen die zullen volgen na mijn 1 second of fame. Wat nou als ik ontdekt word? Wat nou als ze me hier willen houden door mijn grote succes en ik niet terug kan? Ik heb lang nagedacht over deze keuzes en een besluit gemaakt. Ik kan jullie niet alleen achterlaten. Ik ben me heel bewust van mijn rol in deze musical en ben me al aan het voorbereiden op de gevolgen. Toch zal ik terug komen. Jullie willen natuurlijk allemaal je handtekening en je foto’tje en ik wil er zijn voor m’n fans. Om meteen een mooi linkje te leggen naar m’n volgende onderwerp. Het is bijna zo goed als zeker dat ik terug zal vliegen op 30 juni 2015 en op 1 juli 2015 zal aankomen op Schiphol. Ik verwacht spandoeken, ballonnen en tranen met tuiten als ik terug kom. Ik zal er ook aanwezig zijn, en als je slim bent neem je een pen mee zodat je verzekerd ben van een handtekening van deze meid. Ik ga het maken jongens, ik voel het aan m’n bloed.

De rest van de week was niet zo spectaculair. Alhoewel, ik heb nog een ander hoogtepunt om te delen. Ik moet er wel bij zeggen, wat ik nu ga vertellen kan voor sommige wat schokkend overkomen, dus als je denkt dat je dit niet aankan, scroll dan maar gewoon naar beneden en laat een reactie achter. Voor de diehards die mijn verhalen willen lezen. Houd je vast. Hier komt het. Ik ben naar de sportschool geweest. Oke, gelukkig. Het is eruit. Ben je al van je stoel gevallen? Het was de allereerste keer en een zware keuze voor mij, maar mede door het aantal kilo’s vet dat ik hier binnen krijg, heb ik deze keuze gemaakt. Samen met hostmoeders vertrokken we in ons vehicle op naar de gym. Ik heb er een uurtje rondgehuppeld en toen was het feestje weer afgelopen. Helaas waren de gevolgen niet te min. (is dit normaal Nederlands?) Nu zit ik hier. Elke beweging die ik maak steekt door m’n hele lichaam heen en lopen is een lastige activiteit geworden. Sommige noemen dit aanstellen, ik noem het spierpijn. M’n hersenspinsels gaan nog over en weer met de gedachte of dit een eenmalige activiteit was of dat dit meerdere malen in mijn Amerika avontuur gaat plaatsvinden. Ach, we doen het allemaal voor de ervaring.